Πατέρα μεγάλωσα….

Πρώτη ανάμνηση . Ηλικία γύρω στα 5 . Τιμωρημένος και από τους δύο σας γιατί ήμουν άτακτος , στο σαλόνι . Καλοκαίρι και όλα τα υπόλοιπα παιδία έξω παίζουν. Άνοιξες σιγά σιγά την πόρτα και μου ψιθύρισες συνομωτικά. ‘Άντε βγές , λες και καταλαβαίνεις, μικρό παιδί ’.

Στα 7 μου . Μόνος στο σπίτι με την νταντά που έχει μεγαλώσει χιλιάδες παιδιά. Την τηλεόραση . Γιατί έπρεπε και οι δύο να δουλέψετε , για σας , αλλά κυρίως για μένα .
Η δουλεία σας στην απέναντι πλευρά του δρόμου . Και εγώ τρομαγμένος από κάτι που είδα απλά διέσχισα χωρίς να σκεφτώ. Το φρενάρισμα σας έκανε όλους να πεταχτείτε τρομαγμένοι. Τους θυμάμαι όλους να μου φωνάζουν αντί να με καθησυχάζουν . Όλοι με την ίδια αγωνία στα μάτια , όπως και στα δικά σου. Εσύ δεν μου είπες τίποτα. Με πήρες απλά από το χέρι και με πέρασες απέναντι. Και έμεινες εκεί , χωρίς να μιλάς μέχρι …. να κοιμηθώ υποθέτω.

Το καλοκαίρι των 10 ετών μου σημαδεύτηκε από ένα και μοναδικό πράγμα. Το χέρι σου . Δεν θυμάμαι να με είχες χτυπήσει ποτέ πρίν ή και μετά . Μία και μοναδική φορά . Που θα την θυμάμαι για πάντα. Εσύ που έβριζες τόσο που στο τέλος σου τελείωναν οι εκφράσεις και εφεύρισκες καινούργιες , όταν με άκουσες να βρίζω , σήκωσες το χέρι σου και το προσγείωσες (δικαίως ομολογώ) πάνω στο πόδι μου. Μια εβδομάδα έμεινε το χέρι σου εκεί. Να μου θυμίζει τι έκανα και να μην μου επιτρέπει να φοράω σορτσάκι καλοκαιριάτικα από ντροπή .

Στα 16 μου πήρα το πρώτο μου παπί. Δεν σας περίσσευαν μιας και ήμουν μοναχοπαίδι και από τα απαιτητικά . Αλλά αφού το ζήτησα ‘ΕΠΡΕΠΕ’ να μου το πάρετε . Και το κάνατε. Δεν μου ζήτησες ποτέ να σε πάω ή να σε φέρω από την δουλεία . Για να μην μου στερήσεις την μία πολύτιμη επιπλέον ώρα πρωινού μου ύπνου . Κάπου στα 19 μου μόνο , ένα βράδυ , με πήρες και μου είπες, ‘έλα να με πάρεις από το χωριό , δεν θέλω να κάτσω μόνος’ . Σταματήσαμε οι δύο μας σε ένα παρακμιακό καφενείο στην Αγυιά και μείναμε εκεί ώρες , σαν φιλαράκια που είχαν να βρεθούν χρόνια , πίνοντας τσικουδιές και χαζογελώντας .

Φαντάρος . Στα 23 μου . Και εσύ τράβας βίντεο στην ορκωμοσία μου .Με χέρια που τρέμουν , και ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά . Να κορδώνεσαι σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν οι υπόλοιποι φαντάροι σου λένε καλά λόγια για το παιδί σου.

Δεν μετανιώνω για τίποτα . Απολύτως τίποτα στη ζωή μου . Ξέρω ότι τα λάθη και οι εμπειρίες με έκαναν αυτόν που είμαι σήμερα. Μόνο για μια στιγμή δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου . Όταν λίγο πριν φύγεις σε ένα ξέσπασμα εκνευρισμού και απόγνωσης έβαλα μπροστά σου τα κλάματα . Έριξα την μάσκα της αισιοδοξίας που φορούσα για δύο χρόνια για να μην αισθάνεσαι άσχημα και ξέσπασα. Παρόλο που μου είχες ζητήσει να μην το κάνω ποτέ.

Από χθες σιγομουρμουρίζω κάποιους στίχους : Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δεν σε γνώρισα...
γύρνα να δείς μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα ,μη φοβάσαι όλα πέρασαν πια, γαλήνεψε η θάλασσα….

9 χρόνια σήμερα….Σαν χθες.