Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Φθινοπώριασε ...




Την Κυριακή τα ρολόγια πάνε μια ώρα πίσω . Στο YouTube τραγουδά ο Τερζής το    ΄ Φθινοπωριασε ΄ . Σημάδια ότι το καλοκαίρι του 2012 έφυγε ανεπιστρεπτί. Και τι καλοκαίρι ήταν αυτό.

Εκλογές . Για να αλλάξουμε το μέλλον της χώρας .Για να πάρουμε τα πιόνια της πολιτικής σκακιέρας του τόπου , να μπερδέψουμε τα λευκά με τα μαύρα και τελικά
να καταλήξουν όλοι να παίζουν απλά ντάμα στις πλάτες μας. Να πηδάνε ο ένας πάνω από τον άλλο ….Ή να πηδάνε πάνω μας.


Χρυσά Αυγά . Μια απλή γραμμή πάνω από το Η αρκεί , και όλα μπαίνουν στη θέση που τους αρμόζει . Ένα έθνος απορεί πως έγινε αυτό , κι όμως αυτό το ίδιο  έθνος το δημιούργησε . Τους έδωσε την απόλυτη ελευθερία να αλωνίζουν , να χτυπούν , να βρίζουν και να προπηλακίζουν κάθε είδους κοινωνική ομάδα που αυτοί θεωρούν μη συμβατή με την ιδεολογία τους  , για να προστατέψουν όπως λένε τον σύγχρονο Έλληνα. Κι αφού αυτοί είναι τόσο ικανοί να προστατέψουν εμάς , ποιος ο λόγος της μόνιμης αστυνομικής φρουράς έξω από τα γραφεία τους εδώ ;


Καταστροφολογία .Για ένα τέλος που θα ‘ρχόταν τον Νοέμβρη του 2011 , μετά το Φλεβάρη , τον Μάη και τελικά τον Οκτώβρη . Και δεν ήρθε ποτέ. Θα μου πείτε βιάζεσαι. Ο Οκτώβρης δεν τέλειωσε . Αλλά εμένα φούσκα μου κάνει και αυτό το σενάριο.

Ευτυχώς για μένα ,τον γνωστό αναίσθητο,  που δεν βγήκε στις πλατειές να αλλάξει τον κόσμο και έκατσε στον καναπέ  του  απολαμβάνοντας πολλούς απ’ αυτούς που βγήκαν στις πλατείες , να ξανακάνουν τα ίδια πολιτικά ατοπήματα , όλα τα παραπάνω πέρασαν και με άγγιξαν όσο τους επέτρεψα.

Οι φίλοι μου ήταν εδώ , κοντά μου , κάναμε τα μπάνια μας , τις βόλτες μας , γνωρίσαμε νέους ανθρώπους , νέους  τόπους  , νέες γεύσεις, . Το τι απόλαυση ένοιωθα εγώ τρώγοντας μια κρέπα μιλφειγ απ’το ‘Ζάχαρη κι Αλάτι’ ενώ οι υπόλοιποι αναλωνόταν  σε πολιτικές συζητήσεις με τα γνωστά αποτελέσματα δεν περιγράφεται. Θα μου πείτε , με αυτή την στάση δεν βοηθάς κανέναν , και αύριο που δεν θα ‘χεις να φας την κρέπα , θα μουρμουρίζεις. Και ναι . Θα μουρμουρίσω .Αύριο . Γιατί υπάρχουν και ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι ξέρετε. Που απολαμβάνουν κάθε στιγμή σαν να μην υπάρχει αύριο . Που ζουν αποφεύγοντας τις κακοτοπιές και τις υπερβολές και κυρίως την μιζέρια που επικρατεί στα λόγια γύρω μας. Για κάποιους είμαι εγώ ο μίζερος και ο αδιόρθωτος, αμέτοχος ανθρωπάκος . Αλλά για μένα , είμαι ο Γιώργος  , και είμαι καλά . Πόσοι άλλοι είναι άραγε καλά;

Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Αισθανομαι τυχερος …


Που ζω σε μια πολη (εν μεσω κρισης ) οπου ο σουβλατζης των παιδικων σου χρονων σου λεει να κεραστεις οτι θελεις απ’το ψυγειο  και σε κυνηγαει μεχρι την εξοδο αν του πεις ‘΄’αλλη φορα’’ για να στο δωσει.

Που ο φουρναρης της γειτονιας σου χωνει και ενα κουλουρι μαζι με το ψωμι που αγορασες  χαμογελωντας και λεγοντας ‘ μεχρι το μεσημερι εχεις ωρα ακομα’….

Για την στιγμη που επιτρεπεις στην κυρια να περασει το δρομο πριν απο σενα με το μηχανακι σου ,και εκεινη σε κοιταει και σου λεει ‘’την ευχη μου να χεις γιε μου’’ και νοιωθεις οτι το εννοεί απο τα βαθη της καρδιας της .

Που ο υπαλληλος στα χανιωτικα STARBUCKS δεν είναι ενας μονοχνωτος υπαλληλακος – ρομποτ όπως σχεδον παντου , αλλα εχει χιουμορ , είναι ανθρωπινος και σε κανει να αισθανεσαι ομορφα.

Που ολοι στα (όχι και τοσο δηθεν ) μαγαζια γινονται μια παρεα με μια μικρη , ασημαντη αφορμη, γελανε και περνανε καλα σαν να γνωριζονται χρονια και δεν νοιαζονται για τιποτα.

Που οι συναδελφοι και οι φιλοι μου με καταλαβαινουν με μια ματια , χωρις να χρειαζεται να πω τιποτα. Που τα παιδια τους μεγαλωνουν μερα με τη μερα , αλλαζουν και μαζι μ’αυτά ολοι , και τα νοιωθω δικα μου , κι ας μην τα χω κοντα μου και νομιζω ότι θα σκασω κάθε φορα που τα παιρνω αγκαλια .

Που εχω ανθρωπους γυρω μου που δεν μιζεριαζουν και περνανε καλα … Κι ας είναι όλα δυσκολα , κι ας είναι λιγα τα λεφτα , εχουμε ο ενας τον άλλο . Στα καλα και στα κακα . Κι αυτοι που είναι μακρια , στα ιδια μερη θα ξαναβρεθουμε. Γιατι μαθαμε στα δυσκολα , περασαμε ομορφα , τιποτα δεν μας χαριστηκε και ποτε δεν βαλαμε περιορισμους στα αισθηματα …ολα τριγυρω αλλαζουνε , κι ολα τα ιδια μενουν .....