Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Θέλω επειγόντως διακοπές….

Και επιτέλους θα τις έχω. Μετά από αναμονή μηνών έχω επιτέλους 18 μέρες άδεια. Ούτε μια , ούτε δύο , ούτε τρεις .Δεκαοκτώ ολόκληρες μέρες . Όπως καταλαβαίνετε έχω κάνει τα νεύρα όλων των συναδέλφων μου τσαταλάκια ! Ότι κι αν μου λένε εγώ τους απαντώ αδιάφορα ‘Δεν ξέρω , έχω άδεια από αύριο για ΔΕΚΑΟΚΤΩ μέρες ’. Φροντίζω να το τονίζω και να το ξανατονίζω γιατί έτσι γίνεται ακόμα εκνευριστικότερο.

Δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω τις ορδές εξαγριωμένων κρητίκαρων με αιματοβαμμένα πουκάμισα που θα θέλουν να κόψουν φορτωτικές για να στείλουν όλη την παραγωγή τους σε αρνιά σε συγγενείς στην Αθήνα . Γιατί σου λέει καλύτερα να στείλω ένα αρνί και να κάτσουν εκεί που κάθονται παρά να μου κουβαληθούν εδώ συν γυναιξί και τέκνοις και να κάνω μαύρο Πάσχα με τα σκατοemoπαιδα τους να κάθονται σε μία γωνία και όλοι να ασχολούνται με τα ψυχολογικά τους.

Δεν θα έχω να αντιμετωπίσω τις ορδές Αθηναίων και γενικά μη κρητικών οι οποίοι αφού εξασφαλίσουν το εισιτήριο τους για να κατέβουν ΚΑΙ ΜΟΝΟ , έρχονται χαλαροί τελευταία στιγμή την Δευτέρα του Πάσχα για να επιστρέψουν , απλά για να ακούσουν ότι φυσικά δεν υπάρχουν εισιτήρια και να αρχίσουν το μπίρι μπίρι . Και φυσικά αυτοί δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης . ΜΟΝΟ εμείς φταίμε ως συνήθως.

Φέτος είχα εντονότατα την υποψία ότι θα περάσω το Πάσχα μου με την μητέρα και μόνο . Και ξαφνικά το αναπάντεχο συνέβη. Μου ’ρχονται καλιτσουνάδες(επισκέπτες του Πάσχα για όσους δεν κατάλαβαν την κρητικη αργκώ) . Αλλά όχι από τους σπαστικούς , εκνευριστικούς και καταπιεστικούς . Άνθρωποι που έχω να δω καιρό και με τους οποίους έχω περάσει υπέροχα , έρχονται να περάσουμε μια βδομάδα εδώ , όλο βόλτες και καλοπέραση .

Και μετά Βερολίνο . Δευτέρα του Πάσχα θα είμαι εκεί. Στην συναυλία του Lionel Richie (ναι , ζει ακόμα , αλλά για πόσο?) , να τριγυρνάω στα σκοτεινά μουντά σοκάκια της γερμανικής πρωτεύουσας , παρέα με καλούς και αγαπημένους φίλους ξανά. Βόλτες , λουκάνικα και μπύρες. Ταινίες σε κινηματογράφους ΙΜΑΧ και ηλεκτρονική μουσική στο φουλ! Ο καλύτερος συνδυασμός για να πάρεις 10 κιλά σε μια εβδομάδα. Και η μέρα της γιορτής μου θα με βρει αραχτό σε χαμάμ της Βουδαπέστης . Να μην σκέφτομαι τίποτα . Ούτε δουλεία , ούτε προβλήματα (που δεν έχω κιόλας αλλά τελοσπάντων) ούτε τίποτα !

Είναι όμορφα να έχεις άδεια , και ας έχεις εκατοντάδες πράγματα σχεδιασμένα , και ας μην ξεκουραστείς σωματικά . Γιατί το σημαντικότερο όλων είναι η εγκεφαλική μας ηρεμία αυτές τις μέρες . Χωρίς ουσίες και αηδίες αλλά με απόλυτα φυσικό τρόπο. Χαλαρώνοντας και απολαμβάνοντας . Γιατί έτσι πρέπει να είναι η ζωή μας. Απολαυστική!!!!!!!!

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Κάτω απ’ την Ακρόπολη……….

Η μοίρα με έφερε να τριγυρνάω εκεί ακριβώς τις τελευταίες μέρες. Αφορμή , η επίσκεψη δύο ιντερνετικών φίλων από το Σίδνευ οι οποίοι έχοντας 6 (ναι καλά διαβάσατε , ΕΞΙ ) εβδομάδες διακοπών , αποφάσισαν να κάνουν τον γύρο της Ευρώπης με πρώτο σταθμό την Αθήνα .

Ζαλισμένοι από το τζετ λάγκ και μετά από ένα εικοσάωρο ταξίδι , την πρώτη μέρα τους την πέρασαν ξάπλα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Την δεύτερη μέρα κατέφθασε ο ξεναγός από τα Χανιά . Που το περίμενα στα 34 μου να κάνω και ξεναγήσεις στην Αθήνα.

Ξεκινήσαμε πρωί πρωί με την αυγούλα κατηφορίζοντας την οδό Αθηνάς και περάσαμε δίπλα από την κεντρική κρεαταγορά . Ε , ρε χαρές και πανηγύρια. Τέτοιο ενθουσιασμό δεν θα είχα στο πρόσωπο μου ακόμα κι αν είχα μπει σε ζαχαροπλαστείο ξενοδοχείου πέντε αστέρων. Γιατί ο ένας εκ των δύο ήταν και είναι σεφ στην Αυστραλία . Και τέτοιο πράγμα δεν είχε ξαναματαδεί . Γιατί εκεί στην μακρινή ξενιτιά τα έχουν σου λέει όλα σε βιτρίνες. Όχι έτσι χύμα σαν εμάς που παίρνεις και την μύγα δώρο. Το τι μοσχαροκεφαλές και εντόσθια τραβήξαμε φωτογραφία , για να μην αναφέρω και πόσες βγάλαμε με φόντο αυτά.

Και ξάφνου μπροστά μας εκεί κάπου στο τέλος της οδού ξεπρόβαλε η πλατεία Μοναστηρακίου και πάνω από αυτήν να δεσπόζει η Ακρόπολη. Εκεί να ακούσετε ξεφωνητά και επιφωνήματα ενθουσιασμού. Σαν να ανακαλύψαμε ξαφνικά όλοι μαζί τον τροχό . Βγάλαμε το τριήμερο εισιτήριο και αρχίσαμε να περνοδιαβαίνουμε στην ρωμαϊκή αγορά και τους γύρω αρχαιολογικούς χώρους καταλήγοντας στην στοά του Αττάλου. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να μπορούσατε να δείτε το βλέμμα αποτροπιασμού στα πρόσωπα τους όταν τους είπα ότι σχεδιάζουμε να την κάνουμε ένα από τα πιο μεγάλα club της πρωτεύουσας . Ε , ΤΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΝΑ, ΧΩΡΙΣ ΛΙΓΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ?

Το υπέρτατο σοκ ήρθε για τους φίλους όταν φτάσαμε κάποια στιγμή στον Κεραμεικό. Έχοντας ακούσει τα καλύτερα για το ταβερνείο του Νέστου είπα να τους πάω εκεί για φαγητό . Έλα όμως που η ώρα ήταν τρεις και η ευγενέστατη και χαμογελαστή ιδιοκτήτρια μας ανακοίνωσε ότι ανοίγουν στις 5. Μεγαλόφωνα εξέφρασα την απογοήτευση μου που την τελευταία φορά δεν είχα βρει να καθίσω ,και τώρα πήγα τόσο νωρίς. Και ξάφνου την ώρα που φεύγαμε έγινε αυτό που ο Αυστραλός σεφ δεν μπορούσε να φανταστεί να συμβαίνει ούτε στα πιο τρελά όνειρα του. Η ιδιοκτήτρια βγήκε από το μαγαζί και μας είπε ότι θα ανοίξει μόνο για εμάς ώστε να μην φύγουμε απογοητευμένοι .Το φαγητό απλά σούπερ . Και η αίσθηση ότι το μαγαζί ήταν πριβέ ακόμα πιο σούπερ . Και στο καπάκι , ένα τεύχος του περιοδικού ΝΙΤΡΟ με αφιέρωμα στο μαγαζί και την ιδιοκτήτρια πρώτη μούρη στο Καβούρι. Αυτό έκανε τους επισκέπτες να αναφωνήσουν : Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα γινόταν αυτό στην Αυστραλία !

Και ακόμα δεν είχαν δει τίποτα .Μπριτζολάκια στου Τέλη στην Κουμουνδούρου , γύρους στον Κανδαυλο, ψαρικά σε ψαροταβέρνα στον Φλοίσβο και γλυκά στα Σερμπέτια! Εκεί δέχθηκαν το τελειωτικό χτύπημα. Γλύκα φτιαγμένα με μεράκι από την Νάνσυ και ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μισό κιλό παγωτό να τα συνοδεύει στον δίσκο που τα περιείχε! Νομίζω ότι άκουσα τουλάχιστον 39948547 φορές την φράση ‘ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ’’

Και μαζί με αυτό άκουσα κι άλλα . Που με έκαναν να αισθανθώ ουσιαστικά χαρούμενος που η Ελλάδα γι’ αυτούς δεν ήταν η Ακρόπολη ή ο ναός του Ποσειδώνα στο πανέμορφο Σούνιο. Δεν είναι μόνο σουβλάκι , τζατζίκι και μουσακάς (αν και τα ξέσκισαν και αυτά) . Ελλάδα είναι τα μαρμαρά μας που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο και το γεγονός ότι ήξεραν την Μελίνα και τις προσπάθειες της γι ‘αυτά , και χαμογέλασαν πλατιά όταν επισκεφθήκαμε το μουσείο της κάτω από την Ακρόπολη. Ελλάδα είναι ο Ντέμης Ρούσσος που γνώριζαν και σιγοτραγουδούσαμε (ίσως και να το παρακάναμε κάποια στιγμή!) . Ελλάδα είναι η Μαρία Κάλλας και το έργο της , που τους έκανε να μιλάνε με ενθουσιασμό όταν είδαμε μια γιγαντοαφίσα της δίπλα στο σταθμό του Θησείου σε ένα χώρο αφιερωμένο σε αυτήν . Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα βέβαια! Αλλά όπως και να το κάνουμε οποιαδήποτε γωνιά και πέτρα γύρω μας έχει ιστορία χιλιάδων ετών και όχι μερικών εκατοντάδων . Οι υπόλοιποι απλά δημιούργησαν ιστορία με βάση την δική μας. Και όπως είπε κάποιος κάπου κάποτε για να το ελαφρύνουμε : ‘Όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας , εμείς είχαμε ΗΔΗ χοληστερίνη!’