Το καλοκαιράκι…στην ακρογιαλιά ….

Ξύπνησα σήμερα στις 6 και 30. Και ο ήλιος ψηλά. Και αναρωτήθηκα. Πώς γίνεται πάλι αυτό. Και στο καπάκι ακούω στο ραδιόφωνο ότι σήμερα το βράδυ αλλάζει η ώρα . Αμέσως , σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο ξαφνικά για να σκεφτώ , μια λέξη καρφώθηκε στο μυαλό μου και δεν λέει να φύγει! ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΣΕ!

Αν και ακόμα το καλοκαίρι θέλει δύο μήνες για να μπει επίσημα ,νομίζω ότι αυτός ο λαμπερός ήλιος που από αύριο θα μένει μια ώρα επιπλέον το απόγευμα , δεν αφήνει περιθώριο για να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο εκτός από το καλοκαίρι που έφτασε ξανά.

Και μιάς και τα Χανιά βρίσκονται σε νησί , το καλοκαίρι είναι σχεδόν αδύνατον να μην κάνεις διακοπές , ακόμα κι αν δουλεύεις. Πόσα πρωινά δεν έχουμε όλοι πάει κατευθείαν στη δουλειά μετά από κραιπάλη στον Μύλο και το Ντεστιλ .Πόσα πρωινά έχουμε φάει στο παλιό λιμάνι βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλει δειλά πίσω από τις βενετσίανικες προσόψεις.

Και τα μεσημέρια. Αυτά τα ατελείωτα μεσημέρια κάτω από τον ζεστό ήλιο , με βουτιές στην θάλασσα απλά για να μην γίνουμε φλαμπέ! Κατά ένα περίεργο τρόπο το αλκοόλ ξεκινάει ένα τέτοιο μεσημέρι και σταματάει…..τρεις μήνες μετά. Και όλοι πίνουν σαν να πίνουν νερό . Έτσι , γιατί είναι καλοκαίρι και όλοι οφείλουν να είναι χαμογελαστοί και χαρούμενοι .

Μόλις μίλησα στο τηλέφωνο με τους πρώτους φιλοξενούμενους του φετινού καλοκαιριού μιας και για μένα σήμερα ξεκίνησε επίσημα. Και πίνουν λέει καφέ στο Άρωμα.. Και εγώ που έξω έξω τις έχω τις κατάρες τους καταράστηκα μίας και εγώ πάω για δουλειά. Και μετά την πήρα πίσω . Γιατί εγώ θα έχω την πολυτέλεια να τον πίνω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τον καφέ μου εκεί , τρώγοντας το cheesecake που μου στέλνουν σε mms για να με συγχύσουν . Και θα τους κάνω τα ίδια και χειρότερα τότε που αυτοί θα λιώνουν και θα κάνουν μπάνιο στον ιδρώτα τους στην Αθήνα. ΑΚΟΥΤΕ ? (τόση κακία για ένα cheesecake…. Δεν με αναγνωρίζω!)

Σας θέλω όλους φέτος εδώ. Κι εσάς που ξέρω , και εσάς που δεν ξέρω. Εσάς που περιμένω εδώ και καιρό και όλο μου το αναβάλετε , αλλά και εσάς που θα με εκπλήξετε με ένα ξαφνικό τηλεφώνημα ότι είστε εδώ. Για να βγούμε , να πιούμε , να γελάσουμε , να κράξουμε , να ουρλιάξουμε , να βουτήξουμε , να κουραστούμε και να συνεχίσουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Να ΖΗΣΟΥΜΕ!

Μου έχεις τάξει μια εκδρομή ……

Μάρτιος . Η αρχή των σχολικών εκδρομών. Αυτό που κάποτε όλοι περιμέναμε και αγωνιούσαμε , συνεχίζεται και σήμερα αν και πλέον υπάρχουν και εκδρομές πριν από την τρίτη Λυκείου . Η εκδρομή είναι πάντα λόγος για να διασκεδάσει κανείς. Απλά η αναμονή ετών νομίζω ότι έκανε τις δικές μας εκδρομές λίγο (ελάχιστα μόνο) πιο αυθεντικές .

Εκδρομές . Στο δημοτικό θυμάμαι περιμέναμε πως και πώς να κάνει μια καλή μέρα για να ξεφύγουμε λιγάκι από την γραμματική , την αριθμητική και την μελέτη περιβάλλοντος. Όλοι μαζί διπλά στην παραλία της Νέας Χώρας , εκεί που σήμερα υπάρχει ένα μεγάλο κλειστό γήπεδο , ένα τσίρκο και ένα λούνα πάρκ εναλλάξ , εμείς ξεχυνόμαστε στο χωμάτινο τότε γήπεδο και παίζαμε όλων των ειδών τα παιχνίδια. Οι υπόλοιποι δηλαδή γιατί εγώ και κάνα δυο άλλοι συμμαθητές προτιμούσαμε να κάνουμε εξερευνήσεις . Πίσω από τα φυτά γυμνιστές που μας έδιωχναν μόλις πλησιάζαμε φοβούμενοι ίσως ότι μπορεί να κατηγορηθούν για οτιδήποτε. Παραπέρα , στα διάφορα φρεάτια κατεβαίναμε ψάχνοντας κρυμμένους θησαυρούς και καταλήγαμε με σύριγγες ναρκομανών που έχοντας άγνοια αναρωτιόμασταν τι δουλειά είχαν εκεί.

Μεγαλύτεροι τώρα , στο γυμνάσιο πια , οι εκδρομές ήταν πολύ συναρπαστικές . Εξάωροι καφέδες στα δυο λουξ , παίζοντας τάβλι και συζητώντας για ουσιαστικά ΤΙΠΟΤΑ. Νομίζω ότι δεν έχω καμία ουσιαστική ανάμνηση από συζητήσεις εκείνης της περιόδου. Ίσως γιατί τελικά το Γυμνάσιο είναι πιο ξέγνοιαστο και ανάλαφρο ακόμα κι από το δημοτικό .Και τότε δεν θέλαμε ακόμα να αλλάξουμε τον κόσμο.

Αυτό ήρθε αργότερα. Στο Λύκειο . Που ο προορισμός μπορεί να έγινε το Σαντέ και το Μπόρα – Μπόρα, δηλαδή καμία ουσιαστική διαφορά όσον αφορά την εκδρομή αλλά και εμείς μεγαλώσαμε ξαφνικά . Τα πρώην αμούστακα αγοράκια περήφανα συζητούν για το πρώτο ξύρισμα , και τα κορίτσια αρχίζουν να τα κοιτούν ξεροσταλιάζοντας και χαζογελώντας γιατί έγιναν άντρες ξάφνου στα μάτια τους. Και οι εκδρομές τώρα γίνονται αφορμές ξεμοναχιάσματος και αμήχανων φιλιών (και όχι μόνο). Και οι συζητήσεις σοβαρεύουν γιατί εμείς είμαστε η γενιά που θα αλλάξει τον κόσμο. Όπως κάθε γενιά άλλωστε . Και η πενταήμερη. Η εκδρομή όλων των εκδρομών . Εκεί που ότι δεν έχει γίνει στις προηγούμενες ΓΙΝΕΤΑΙ στάνταρ .

Και φτάνουμε στις εκδρομές της ενήλικής ζωής μας. Μακρινές ή κοντινές είναι πάντα αφορμή όχι για απόδραση από τα μαθήματα αλλά από την καθημερινότητα του κόσμου που τελικά δεν καταφέραμε να αλλάξουμε. Με φίλους ή μοναχικές , όπως κι αν γίνονται είναι πολύτιμες. Γιατί μας θυμίζουν με έναν υπέροχο τρόπο ότι τελικά δουλεύουμε για να ΖΟΥΜΕ , και δεν ζούμε για να δουλεύουμε.ΑΚΟΥΤΕ?????

Πατέρα μεγάλωσα….

Πρώτη ανάμνηση . Ηλικία γύρω στα 5 . Τιμωρημένος και από τους δύο σας γιατί ήμουν άτακτος , στο σαλόνι . Καλοκαίρι και όλα τα υπόλοιπα παιδία έξω παίζουν. Άνοιξες σιγά σιγά την πόρτα και μου ψιθύρισες συνομωτικά. ‘Άντε βγές , λες και καταλαβαίνεις, μικρό παιδί ’.

Στα 7 μου . Μόνος στο σπίτι με την νταντά που έχει μεγαλώσει χιλιάδες παιδιά. Την τηλεόραση . Γιατί έπρεπε και οι δύο να δουλέψετε , για σας , αλλά κυρίως για μένα .
Η δουλεία σας στην απέναντι πλευρά του δρόμου . Και εγώ τρομαγμένος από κάτι που είδα απλά διέσχισα χωρίς να σκεφτώ. Το φρενάρισμα σας έκανε όλους να πεταχτείτε τρομαγμένοι. Τους θυμάμαι όλους να μου φωνάζουν αντί να με καθησυχάζουν . Όλοι με την ίδια αγωνία στα μάτια , όπως και στα δικά σου. Εσύ δεν μου είπες τίποτα. Με πήρες απλά από το χέρι και με πέρασες απέναντι. Και έμεινες εκεί , χωρίς να μιλάς μέχρι …. να κοιμηθώ υποθέτω.

Το καλοκαίρι των 10 ετών μου σημαδεύτηκε από ένα και μοναδικό πράγμα. Το χέρι σου . Δεν θυμάμαι να με είχες χτυπήσει ποτέ πρίν ή και μετά . Μία και μοναδική φορά . Που θα την θυμάμαι για πάντα. Εσύ που έβριζες τόσο που στο τέλος σου τελείωναν οι εκφράσεις και εφεύρισκες καινούργιες , όταν με άκουσες να βρίζω , σήκωσες το χέρι σου και το προσγείωσες (δικαίως ομολογώ) πάνω στο πόδι μου. Μια εβδομάδα έμεινε το χέρι σου εκεί. Να μου θυμίζει τι έκανα και να μην μου επιτρέπει να φοράω σορτσάκι καλοκαιριάτικα από ντροπή .

Στα 16 μου πήρα το πρώτο μου παπί. Δεν σας περίσσευαν μιας και ήμουν μοναχοπαίδι και από τα απαιτητικά . Αλλά αφού το ζήτησα ‘ΕΠΡΕΠΕ’ να μου το πάρετε . Και το κάνατε. Δεν μου ζήτησες ποτέ να σε πάω ή να σε φέρω από την δουλεία . Για να μην μου στερήσεις την μία πολύτιμη επιπλέον ώρα πρωινού μου ύπνου . Κάπου στα 19 μου μόνο , ένα βράδυ , με πήρες και μου είπες, ‘έλα να με πάρεις από το χωριό , δεν θέλω να κάτσω μόνος’ . Σταματήσαμε οι δύο μας σε ένα παρακμιακό καφενείο στην Αγυιά και μείναμε εκεί ώρες , σαν φιλαράκια που είχαν να βρεθούν χρόνια , πίνοντας τσικουδιές και χαζογελώντας .

Φαντάρος . Στα 23 μου . Και εσύ τράβας βίντεο στην ορκωμοσία μου .Με χέρια που τρέμουν , και ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά . Να κορδώνεσαι σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν οι υπόλοιποι φαντάροι σου λένε καλά λόγια για το παιδί σου.

Δεν μετανιώνω για τίποτα . Απολύτως τίποτα στη ζωή μου . Ξέρω ότι τα λάθη και οι εμπειρίες με έκαναν αυτόν που είμαι σήμερα. Μόνο για μια στιγμή δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου . Όταν λίγο πριν φύγεις σε ένα ξέσπασμα εκνευρισμού και απόγνωσης έβαλα μπροστά σου τα κλάματα . Έριξα την μάσκα της αισιοδοξίας που φορούσα για δύο χρόνια για να μην αισθάνεσαι άσχημα και ξέσπασα. Παρόλο που μου είχες ζητήσει να μην το κάνω ποτέ.

Από χθες σιγομουρμουρίζω κάποιους στίχους : Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δεν σε γνώρισα...
γύρνα να δείς μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα ,μη φοβάσαι όλα πέρασαν πια, γαλήνεψε η θάλασσα….

9 χρόνια σήμερα….Σαν χθες.

Και της καρδιας τα επεισόδια προτιμας να τα δεις στην τιβι..........

Ναι , βλεπω τηλεόραση. Απο σκουπίδια μέχρι ντοκυμαντέρ. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να το πω.Οχι σαν όλα τα υποκριτικά τηλεορασόπληκτα πλάσματα που λένε :''Τι? Εγω να δω αυτο το άθλιο πράγμα?'' Ε, αμα δεν το βλέπεις πως έχεις άποψη? Και πως είνα δυνατόν να ξέρεις ΟΛΕΣ αυτες τις λεπτομέρειες γιαυτο?

Η αλήθεια είναι οτι η ελληνική ηλεόραση εχει γίνει κουραστική. Ανακυκλωμένες ειδήσεις τριγυρνουν απο κανάλι σε κανάλι ξεκινώντας απο τα μεσημεριανάδικα , συνεχιζοντας την πορεία τους στο δελτίο του STAR και καταλήγοντας στα πρωινάδικα.Και κατα τ'άλλα το δελτίο του STAR είναι χάλια. Το οτι το επόμενο πρωι όλοι τα θέματα του σχολιάζουν δεν έχει να κάνει.Αλλωστε εχουν χαρακτηριστει ελαφριές οι πρωινες εκπομπές . Ενω το δελτιο....Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο δηλαδη.

Οσον αφορά την ελληνική τιβι και ειδικότερα τα σήριαλ, εχω βρει το κολπάκι.Κάθε αρχη σεζόν κατεβάζω τα δυο πρώτα επεισόδια απο τα σήριαλ που μου έκαναν κλικ απο το τρειλερ.Τα βλέπω , κι αν συνεχιζουν να μου κανουν κλικ παιρνουν πράσσινο φως για την υπόλοιπη σεζον. Αλλιως , στάχτη και μπουρμπερη .

Το θετικό ειναι οτι πλέον όλα τα βρισκεις στο ιντερνετ. Ουτε διαφημίσεις , ουτε έκτακτα δελτια επειδή η Ορθούλα Παπαδάκου στραμπουληξε το νυχακι του ποδιου της , ουτε τίποτα.Μοναδική ίσως εξαίρεση οι εκπομπες της Αννίτας.Θεε μου γιατι να την προλαβει ο Καρβελας αυτη τη γυναίκα.Η μόνη που με κανει και γελάω με ενα απλό νευμα και ενα στράβωμα του στόματος.Αντε και η Ελένη Ράντου , αλλα στο ''εργαζομενη γυναίκα''. ΠΑΡΕΠΙΠΤΟΝΤΩΣ ΑΝΤ1!!! ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ! ΕΛΕΟΣ!

GOD BLESS AMERICAN , CANADIAN AND AUSTRALIAN TV!!! Και τι δεν βλέπω εκεί . Βλέπω πράγματα που ακόμα και πιο τηλεορασόπληκτοι απο μενα αναφωνούν '' Ε, οχι , δεν μπορεί να το βλέπεις αυτο!''.Κι ομως , με χαλαρώνει και με διασκεδάζει αφάνταστα να σουλατσάρω στους διαδρόμους του ΕR , του Grey's anatomy και του Private Practice , αγωνιόντας για την τύχη του Σκοφιλντ στο Prison Break , ενω ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τι στον διατανο ειναι ο μαύρος καπνός στο νησί του LOST.

Είμαι τηλεορασάκιας. Με την καλή εννοία . Αν υπάρχει . Που θα υπάρχει δεν γίνεται.Χθες έπιασα τον εαυτό μου να ενθουσιαζεται που βρήκε ΟΛΑ τα επισόδεια απο το ''Θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χολγκερσον'' .Και να συγκινειται σχεδόν όπως την πρώτη φορα με τις περιπέτειες του. Γιατί έχω την αίσθηση οτι εμέις μεγαλώσαμε με καλύτερη τηλεόραση.......Είμαι ο Γιώργος , και μόλις τελείωσα.

Στο τσιγάρο που κρατώ….

Έκπληκτος με κοίταξε ο κύριος που μου πρόσφερε σήμερα τσιγάρο στην δουλειά όταν του απάντησα ‘δεν καπνίζω’ . Και μετά , σαν ενστικτωδώς μου είπε ξεροβήχοντας : ‘την καλύτερη δουλεία κάνεις’ .Σαν να το χει πει πολλές φορές, του βγήκε αβασάνιστα.. Και αμέσως άναψε το δικό του . Παράλογο? Να θεωρείς ότι κάποιος κάνει πολύ καλά που δεν καπνίζει , πίνει , χαρτοπαίζει , παίρνει ναρκωτικά αλλά παρόλα αυτά να κάνεις τα ίδια με περισσή ευκολία.

Κάποτε κάπνιζα. Όχι μανιωδώς . Ένα πακέτο ανά τριήμερο . Και ο πατέρας μου κάπνιζε . Πενήντα ολόκληρα χρόνια , από δύο πακέτα την ημέρα . Και το έκοψε την ίδια στιγμή με μένα . Όταν ο γιατρός του μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να το κόψουμε , αυτός γιατί ήδη είχε καρκίνο και εγω για να μην αποκτήσω στο μέλλον . Και σταματήσαμε .Μαζί . Εκείνη τη μέρα . Τα πενήντα και τα δύο χρόνια καπνίσματος μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με τέτοια ευκολία που θα αναρωτιόταν κανείς , μα όντως κάπνιζαν τόσο καιρό ?

Φυσικό δεν είναι λοιπόν να ακούω βερεσέ όλες αυτές τις γελοίες δικαιολογίες του τύπου ‘δεν μπορώ να το σταματήσω , ενώ θέλω….Νοιώθω εξαρτημένος …..Δεν έχω με τι να απασχολήσω τα χέρια μου και τα λοιπά’ . Να μου πεις μου αρέσει, το γουστάρω , το θέλω και να μην σε νοιάζει να το δεχτώ και να στο ανάψω κιόλας . Γιατί τότε είσαι συνειδητοποιημένος και ποιος είμαι εγώ που θα σου πω τι θα κάνεις.


Είμαι περίεργος να δω τι θα γίνει σύντομα. Που το κάπνισμα θα απαγορευτεί στους κοινόχρηστους χώρους. Να δω τους μπουζουκοξενύχτες και τους μπαροβιοπότες με την τσιχλίτσα νικοτίνης και τι άλλο στον κόσμο. Προβλέπω να θησαυρίζουν οι πλανόδιοι έξω από τα μαγαζιά. Τι μεροκάματο τραγουδιάρας και πράσινα άλογα. Μεροκάματο κουλουρτζή θα είναι στο στόχαστρο της εφορίας πλέον.

Δεν έχω καλύτερο . Ειλικρινά. Να γυρνάς σπίτι και να μην χρειάζεται να κάνεις ντους για να φύγει αυτή η μυρωδιά. Να μην πρέπει να απλώνεις τα ρούχα σου στο μπαλκόνι για να μην μυρίζουν την επόμενη μέρα. Και κυρίως να βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να σταματούν να καπνίζουν , όχι πενήντα χρόνια μετά επειδή τους το είπε κάποιος γιατρός και να είναι πολύ αργά , αλλά όταν πρέπει . Γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία για να την χαραμίζουμε και να την αφήνουμε να γίνεται…….ΚΑΠΝΟΣ!

Έτσι ξαφνικά .........

Έτσι ξαφνικά , ξύπνησα σήμερα το πρωί με απίστευτη όρεξη. Λες να φταίει που αύριο παίρνω αδεία ? Που φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια ,αρρωστημένους και αγρίμια?

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να παίρνεις άδεια και να φεύγεις, να χάνεσαι. Να μην σκέφτεσαι τίποτε απολύτως και να πηγαίνεις κάπου άλλού ακόμα και αν αυτό είναι ένα δωμάτιο φθηνού ξενοδοχείου στην Ομόνοια στο οποίο κοιμάσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ για μέρες κάνοντας τους ρεσεψιονίστες να ανησυχήσουν για σένα .

Δεν ξεχνάς όλους αυτούς που μένουν πίσω. Απλά τους τοποθετείς σε ένα διαφορετικό σημείο του μυαλού σου και δεν ασχολείσαι μαζί τους . Και αυτοί αν σε αγαπούν πραγματικά όσο κι εσύ δεν παραπονιούνται γιατί απλά ξέρουν ότι σε αντίστοιχη περίπτωση το ίδιο θα έκαναν.

¨Έχω την μεγάλη τύχη να ζω σε δυο ουσιαστικά παράλληλους κόσμους , με δύο παράλληλους κύκλους γνωριμιών .Έναν στην πόλη που μεγάλωσα και λατρεύω και έναν στην μεγαλοπρωτεύουσα μας .Δυο κόσμους διαφορετικούς και ίδιους την ίδια στιγμή .

Στα Χανιά , σε μέρη γνώριμα και οικεία , με ανθρώπους που μέσα στα χρόνια μου απέδειξαν την αγάπη και τον σεβασμό τους , περνάω ήσυχα και ήρεμα τις χειμωνιάτικες μέρες μου περιμένοντας το καλοκαίρι που προσπαθώ να είναι τόσο έντονο και γεμάτο ώστε όταν έρθει ξανά ο Σεπτέμβρης να ξεφυσώ λέγοντας : 'ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΓΙΑ 10 ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ'
Στην Αθήνα , στις χειμωνιάτικες εξορμήσεις μου όταν έχω ρεπό ή άδεια προσθέτω λίγο χρώμα στο μουντό, χειμωνιάτικο τοπίο των Χανίων . Με άλλο κύκλο γνωριμιών που με κάποιο μαγικό τρόπο δεν έχουν σχέση και επαφή με τον χανιώτικο μικρόκοσμο μου , κάνω πράγματα ,που λόγω της χαοτικής κατάστασης και της πληθώρας ερεθισμάτων μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας , πάντα χαρακτηρίζονται από το στοιχείο της έκπληξης. Πόσες μικρές γωνίες με έχουν κάνει να χαμογελάσω και να ευχηθώ να μπορούσα να ζω κάτι τέτοιο κάθε μέρα..

Θα θελα με ένα μαγικό τρόπο οι δυο αυτοί κόσμοι να ενώνονταν . Και κυρίως με ένα ακόμα μαγικότερο να είχα όλους τους δικούς μου ανθρώπους εδώ….Κοντά μου. Από όποιο μέρος του πλανήτη κι αν είναι . Να σουλατσάρουμε στο λιμάνι με τα χέρια περασμένα στους ώμους, να γελάμε μεγαλόφωνα , να σπρωχνόμαστε , να φωνάζουμε , να χτυπιόμαστε σαν μικρά παιδιά . Σαν να μην μεγαλώσαμε. Σαν να είμαστε μαζί ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ…..ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!