Όμορφη πόλη…..

Πρώτη μέρα σήμερα με την νέα ώρα . Και επιτέλους ξυπνάμε στις 7 και δεν είναι νύχτα. Κάθομαι στο γραφείο και λοξά αριστερά μου ανάμεσα σε κλαδιά γεμάτα με καταπράσινα φύλλα ,και ας είναι φθινόπωρο , ξεχωρίζω ένα μιναρέ . Σε συνδυασμό με τον μουντό καιρό δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο παρά το ταξίδι μου στην Κωνσταντινούπολη που μόλις τελείωσε.

Η Πόλη . Μια χαμένη πατρίδα που έχει τα σημάδια του Ελληνισμού νωπά και έκδηλα. Που περνοδιαβαίνοντας τα στενοσόκακα της σου φαίνονται γνώριμα , οικεία. Μια πόλη 15 σχεδόν εκατομμυρίων κατοίκων που σφύζει από ζωή όλες τις ώρες.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Ατατούρκ αρχίσαμε να παίρνουμε μια ιδέα για το πόσο εθνικιστές είναι οι Τούρκοι . Και όλο αυτό ενισχύθηκε κατά την διαδρομή μας προς το κέντρο. Σημαίες σε όλα τα μεγέθη ΠΑΝΤΟΥ και σε συχνότητα που εμείς δεν βλέπουμε στους δρόμους ούτε στις εθνικές εορτές .

Το ξενοδοχείο μας , επιλεγμένο προσεκτικά δίπλα στην Πλατεία Ταξίμ , στο κέντρο της πόλης , και μόλις 20 μέτρα από την οδό Ιστικλάλ . Τον εμπορικότερο δρόμο της ,που σε κάνει να αναρωτιέσαι : ‘ Μα είναι δυνατόν να υπάρχει ΤΟΣΟΣ πολύς κόσμος μαζεμένος σε ένα σημείο ; ‘ . Και μιλάμε για ένα δρόμο χιλιομέτρων , μπροστά στον οποίο η δική μας αντίστοιχη Ερμού φαντάζει παράδρομος. Πολυκαταστήματα , εστιατόρια , ζαχαροπλαστεία ,μπαρ , καφέ και κλάμπ, σε ένα συνδυασμό μοντέρνου και παραδοσιακού που δεν σε ξενίζει ακόμα. Εκεί προσέχουμε την πρώτη λεπτομέρεια που μας κάνει να κοντοσταθούμε. Ακριβώς πάνω από την φωτεινή ταμπέλα των STARBUCKS , ίσα που ξεχωρίζει η παμπάλαια ζωγραφισμένη επιγραφή ‘ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ’’ ,σημάδι μιας εποχής που έσβησε.

Δεν είμαι εθνικιστής. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό που είναι οι Τούρκοι . Το ωραιότερο κτίριο της Ιστικλάλ όμως ΕΙΝΑΙ το ελληνικό προξενείο. Και εκεί παραδίπλα , το ωραιότερο προφιτερόλ της Πόλης . Στο ΙΝCI , φρέσκο ,ζουμερό και λαχταριστό , αρκετό για να σου προκαλέσει σιελόρροια και μόνο στη σκέψη . Παρακάτω σε ένα στενό που είχε άρωμα Εξαρχείων , οι γνωστοί ελληνάρες είχαν γράψει σε τοίχο ένα μεγαλοπρεπέστατο ‘Μπάτσοι , γουρούνια , δολοφόνοι’ , έτσι για να δείχνουμε παντού πόσο κάφροι μπορεί να είμαστε. Και θυμήθηκα το αμίμητο ‘ Σάκης από Πετράλωνα ‘ που κάποτε γράφτηκε πάνω στο Κολοσσαίο με σπρέι .Χαμογέλασα και συνέχισα να πίνω το τσάι μου , που για τους τούρκους είναι ο αντίστοιχος δικός μας καφές. Το εθνικό τους ρόφημα.

Φτάνοντας στην Αγια Σοφια ένοιωσα την πρώτη ανατριχίλα να διαπερνά το κορμί μου. Η θέα του μεγαλοπρεπούς κτιρίου με έκανε να αισθανθώ υπερήφανος για την καταγωγή μου , και παρόλα αυτά δεν ένοιωσα την οργή που κάποιοι περιγράφουν ότι αισθάνονται βλέποντας μια εκκλησία που έχει μετατραπεί σε τζαμί . Και αυτό γιατί δεν άφησα τον εαυτό μου να νοιώσει τίποτε άλλο παρά θαυμασμό για έναν χώρο που στο μυαλό μου αντιμετωπίστηκε σαν ένα μουσείο ιστορίας . Μιας ιστορίας που όσο κι αν μας έχει πονέσει ως λαό , δεν μπορεί παρά να μας κάνει υπερήφανους με την ομορφιά , την αρμονία και τα κύματα που εκπέμπει ο χώρος.

Απέναντι ακριβώς το Μπλε Τζαμί , χώρος λατρείας και μια προσπάθεια να ξεπεραστεί το μεγαλείο της Άγιας Σοφιάς. Και είναι επίσης εντυπωσιακό. Αλλά αυτό που λείπει είναι η μαγεία και η ιστορία που περιέγραψα παραπάνω. Προχωρώντας φτάσαμε στο Υδραγωγείο , το οποίο κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα με την ομορφιά και την συμμετρία του. Μείναμε για ώρα στο κεφαλόσκαλο να το παρακολουθούμε από ψηλά , χαμηλά φωτισμένο , με μια περίεργη ησυχία να επικρατεί παντού .Σαν να χαν μείνει όλοι άφωνοι σαν και εμάς από το θέαμα.

Ανηφορίζοντας αργά προς το Τοπ Καπί , μεταφερθήκαμε σε άλλες εποχές. Σουλτάνοι , σκλάβοι , χαρέμια και ευνούχοι ,θησαυροί ανεκτίμητης αξίας και μια θέα στο Βόσπορο που σε κάνει να χάνεσαι , να φεύγεις. Τον Βόσπορο που αργότερα διασχίσαμε με ένα καραβάκι , στην ομορφότερη μέχρι σήμερα τέτοιου τύπου βόλτα της ζωής μου.

Φύγαμε από την Πόλη , χωρίς να νοιώσουμε λύπη .Και το ομολογήσαμε όλοι. Δεν λυπηθήκαμε γιατί ΞΕΡΑΜΕ ότι θα επιστρέψουμε. Γιατί ΑΥΤΗ η συγκεκριμένη πόλη , σε κρατάει δεμένο από την πρώτη φορά που την αντικρίζεις. Σε μαγεύει και σε ξελογιάζει , σαν μια χανούμισσα που σε τυλίγει με το πέπλο της και σε κρατάει αιχμάλωτο, δέσμιο εκεί . Σαν να ναι η πόλη σου …..κι ότι κι αν λένε οι χάρτες και τα σύνορα ,είναι Η ΠΟΛΗ ΜΑΣ!

Πισω απο τις λεξεις ,κρυβεται ο Αλέξης .....και η Ρουμπινη

-Μα σου είπα βρε Ρουμπίνη μου , δεν είναι δυνατόν να σου δίνεται η ευκαιρία να ασκήσεις το εκλογικό σου δικαίωμα και εσύ να μου καβαλάς τα ταχύπλοα και να τρέχεις στις Μύκονους.

-Τι να κάνω βρε Αλέξη μου…Γκάνιασα η χριστιανή τόσο καιρό . Από το Πάσχα έχω να διασκεδάσω. Και αυτοί οι χριστιανοί Αγιοπνευματιάτικα βρήκανε να την κάνουνε την εκλογή ευρωκοινοβουλιου?

-Δεν το ήξεραν οι άνθρωποι , επειδή είσαι εσύ τρελή και στερημένη να κανονίζουν το πρόγραμμα τους με βάση το πρόγραμμα των διακοπών σου. Και τουλάχιστον θα σαι με παρέα ή μόνη σαν το λεμόνι?

- Μόνη σαν το λεμόνι ? Υπονοείς ότι είμαι ξινή ? Μόνη μου θα πάω άλλα όλο και κάποιον θα συναντήσω εκεί. Στην Μύκονο άλλωστε και να θέλεις να κρυφτείς δεν γίνεται. Όλο και κάποιο γνωστό θα βρεις να τριγυρνάει στα σοκάκια . Για να μην σου πω για τον τριχωτό μουστακαλή ξάδερφο σου που ξεφωνίζει χαρούμενος για την σεξουαλική του απελευθέρωση στο Πιερος.

-Έχω εγώ τριχωτό μουστακαλή ξάδερφο?

-Τρόπος του λέγειν βρε αγάπη μου. Και μετά λες εμένα χαζή .Α ,στο είπα?

-Τι να μου είπες πάλι? Τι θα μου εμφανίσεις μετά τον κρυφογκέι ξάδερφο?

-Ξαναρχίζουν οι 3 Χάριτες .

-Ακόμα δεν καλοκαίριασε. Κιόλας άρχισαν οι επαναλήψεις? Αν ξανακούσω έστω και μια φορά την μουσική τίτλων του Ρετιρέ δεν ξέρω τι θα κάνω . Μετανάστευση .Ειλικρινά αρνούμαι να ξανακούσω αυτό το συνθεσάιζερ να κάνει αυτό το εκνευριστικό του του του του του ρου του ρουυυυυυυυ.

-Σε έχασα για λίγο. Ποιος είναι ο ρου ?

-Λίγο το λες αυτό εσύ ότι με έχασες ? Αν είχε χαθεί έτσι η Κοκκινοσκουφίτσα στο δάσος μάλλον θα είχε αποφύγει τις δυσάρεστες συναντήσεις με τον Κακό Λύκο και θα ‘ταν παντρεμένη με κάποιον από τους εφτά νάνους . Για πες λοιπόν . Τι άλλο θα δούμε σε επανάληψη ?

-Όχι επανάληψη . Φρεσκότατα επεισόδια , εορταστικά με την Ολγα ,την Μαρία και την Ειρήνη Χαρίτου σε νέες περιπέτειες. Γεροντέρωτες, εκδρομές με τα ΚΑΠΗ και ιαματικά λουτρά θα είναι στην ημερησία διάταξη .Για χάρη των εορτασμών για τα 20 χρόνια MEGA.

-Είκοσι χρόνια ? Θεέ μου , πόσων χρονών έχω γίνει? Θα το πιω το κουαντρώ συμπεθέρα .Καλό ταξίδι να χεις αγαπημένη .Και να προσέχεις.

-Καλή ψήφο αγαπημένε. Και να θυμάσαι ότι ο Κατέλης είναι υποψήφιος και μάλλον είναι ο μόνος που παρόλο που δεν καταλαβαίνουμε τι λέει , είναι ο ικανότερος όλων .Γιατί τους είδαμε και τους άλλους που τους καταλαβαίνουμε…..

Γέλα μου…….

Κυριακή πρωί .Ξύπνησα με ένα περιστέρι που μπήκε μέσα στο σπίτι από την διάπλατα ανοιχτή μπαλκονόπορτα λόγω της ζέστης. Και παρόλο που με ξύπνησε δεν μπόρεσα παρά να χαμογελάσω και να μείνω να το κοιτάω ώρα αρκετή . Και όταν κάποια στιγμή πήρε την απόφαση να πετάξει έξω καταλαβαίνοντας πόσο τυχερό είναι που μπορεί να το κάνει το ακολούθησα και ξάπλωσα στον καναπέ του μπαλκονιού με τον ήλιο να με χτυπάει και με ακόμα ένα χαμόγελο να σχηματίζεται ξανά στο πρόσωπο μου , αυτήν την φορά λόγω της απόλυτης χαλαρότητας.

Και μετά το τηλεφώνημα από συναδέλφους για πρωινό καφέ στο λιμάνι . Και για κάποιο περίεργο λόγο αρχίσαμε να ξεδιπλώνουμε αναμνήσεις του κοινού μας παρελθόντος . Πρώτη μέρα στην δουλειά , αστείες και δύσκολες στιγμές ανακατεμένες , διακοπές στη Μύκονο με ψευδώνυμα .Και το γέλιο μας δυνατό , γάργαρο , καθαρό . Σαν να είμαστε μαζί από πάντα.

Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να μην γελούν . Είναι η ανωμαλία μου ας πούμε . Μου αρέσει να κάνω ανθρώπους να χαμογελούν ή και να ξεκαρδίζονταιακόμα . Αυτή η μαγική στιγμή που το στόμα μεγαλώνει και τα μάτια μικραίνουν είναι η γοητευτικότερη στιγμή της ημέρας μου. Ξέρω ότι όλα γύρω μας συντελούν ώστε να μην το κάνουμε συχνά.. Δουλεία , άγχος , οικονομικά , ανεκπλήρωτοι έρωτες , έρωτες που αρχίζουν ή τελειώνουν .Πρέπει όμως. Επιβάλλεται. Δεν ζήταω πολλές χάρες απο ανθρώπους. Γίνεται λοιπόν να μου κάνετε αυτην την μια και μοναδική?

Υποσχέθηκα σε μια ψυχή ότι κάτι θα γράψω . Και δεν μπορούσα παρά να το κάνω με την ελπίδα και μόνο να χαμογελάσει ακόμα μια στιγμή γιατί περνάει δύσκολα . Αν και δεν πρέπει να περνάει δύσκολα. Πρέπει λιγάκι να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και να δει τα πράγματα από απόσταση σαν να συμβαίνουν σε άλλο πρόσωπο. Και ίσως τότε καταλάβει αυτό που έλεγα χθες αργά την νύχτα. Ότι κάποια στιγμή θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε. Όπως πρέπει . Γιατί όπως και να το κάνουμε κάποια πρόσωπα είναι πολύ ομορφότερα όταν χαμογελούν. Και εσένα σου πάει ότι κι αν σου λένε κι όσο κι αν δεν θες να το ακούς. Κι αυτοί που σε στεναχωρούν , αν πραγματικά σε νοιαζόταν θα έκαναν τα πάντα για να σε βλέπουν να χαμογελάς .Γιατί είσαι σκέτη γλύκα όταν το κάνεις .Φιλικά παντα….

Θέλω επειγόντως διακοπές….

Και επιτέλους θα τις έχω. Μετά από αναμονή μηνών έχω επιτέλους 18 μέρες άδεια. Ούτε μια , ούτε δύο , ούτε τρεις .Δεκαοκτώ ολόκληρες μέρες . Όπως καταλαβαίνετε έχω κάνει τα νεύρα όλων των συναδέλφων μου τσαταλάκια ! Ότι κι αν μου λένε εγώ τους απαντώ αδιάφορα ‘Δεν ξέρω , έχω άδεια από αύριο για ΔΕΚΑΟΚΤΩ μέρες ’. Φροντίζω να το τονίζω και να το ξανατονίζω γιατί έτσι γίνεται ακόμα εκνευριστικότερο.

Δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω τις ορδές εξαγριωμένων κρητίκαρων με αιματοβαμμένα πουκάμισα που θα θέλουν να κόψουν φορτωτικές για να στείλουν όλη την παραγωγή τους σε αρνιά σε συγγενείς στην Αθήνα . Γιατί σου λέει καλύτερα να στείλω ένα αρνί και να κάτσουν εκεί που κάθονται παρά να μου κουβαληθούν εδώ συν γυναιξί και τέκνοις και να κάνω μαύρο Πάσχα με τα σκατοemoπαιδα τους να κάθονται σε μία γωνία και όλοι να ασχολούνται με τα ψυχολογικά τους.

Δεν θα έχω να αντιμετωπίσω τις ορδές Αθηναίων και γενικά μη κρητικών οι οποίοι αφού εξασφαλίσουν το εισιτήριο τους για να κατέβουν ΚΑΙ ΜΟΝΟ , έρχονται χαλαροί τελευταία στιγμή την Δευτέρα του Πάσχα για να επιστρέψουν , απλά για να ακούσουν ότι φυσικά δεν υπάρχουν εισιτήρια και να αρχίσουν το μπίρι μπίρι . Και φυσικά αυτοί δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης . ΜΟΝΟ εμείς φταίμε ως συνήθως.

Φέτος είχα εντονότατα την υποψία ότι θα περάσω το Πάσχα μου με την μητέρα και μόνο . Και ξαφνικά το αναπάντεχο συνέβη. Μου ’ρχονται καλιτσουνάδες(επισκέπτες του Πάσχα για όσους δεν κατάλαβαν την κρητικη αργκώ) . Αλλά όχι από τους σπαστικούς , εκνευριστικούς και καταπιεστικούς . Άνθρωποι που έχω να δω καιρό και με τους οποίους έχω περάσει υπέροχα , έρχονται να περάσουμε μια βδομάδα εδώ , όλο βόλτες και καλοπέραση .

Και μετά Βερολίνο . Δευτέρα του Πάσχα θα είμαι εκεί. Στην συναυλία του Lionel Richie (ναι , ζει ακόμα , αλλά για πόσο?) , να τριγυρνάω στα σκοτεινά μουντά σοκάκια της γερμανικής πρωτεύουσας , παρέα με καλούς και αγαπημένους φίλους ξανά. Βόλτες , λουκάνικα και μπύρες. Ταινίες σε κινηματογράφους ΙΜΑΧ και ηλεκτρονική μουσική στο φουλ! Ο καλύτερος συνδυασμός για να πάρεις 10 κιλά σε μια εβδομάδα. Και η μέρα της γιορτής μου θα με βρει αραχτό σε χαμάμ της Βουδαπέστης . Να μην σκέφτομαι τίποτα . Ούτε δουλεία , ούτε προβλήματα (που δεν έχω κιόλας αλλά τελοσπάντων) ούτε τίποτα !

Είναι όμορφα να έχεις άδεια , και ας έχεις εκατοντάδες πράγματα σχεδιασμένα , και ας μην ξεκουραστείς σωματικά . Γιατί το σημαντικότερο όλων είναι η εγκεφαλική μας ηρεμία αυτές τις μέρες . Χωρίς ουσίες και αηδίες αλλά με απόλυτα φυσικό τρόπο. Χαλαρώνοντας και απολαμβάνοντας . Γιατί έτσι πρέπει να είναι η ζωή μας. Απολαυστική!!!!!!!!

Κάτω απ’ την Ακρόπολη……….

Η μοίρα με έφερε να τριγυρνάω εκεί ακριβώς τις τελευταίες μέρες. Αφορμή , η επίσκεψη δύο ιντερνετικών φίλων από το Σίδνευ οι οποίοι έχοντας 6 (ναι καλά διαβάσατε , ΕΞΙ ) εβδομάδες διακοπών , αποφάσισαν να κάνουν τον γύρο της Ευρώπης με πρώτο σταθμό την Αθήνα .

Ζαλισμένοι από το τζετ λάγκ και μετά από ένα εικοσάωρο ταξίδι , την πρώτη μέρα τους την πέρασαν ξάπλα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Την δεύτερη μέρα κατέφθασε ο ξεναγός από τα Χανιά . Που το περίμενα στα 34 μου να κάνω και ξεναγήσεις στην Αθήνα.

Ξεκινήσαμε πρωί πρωί με την αυγούλα κατηφορίζοντας την οδό Αθηνάς και περάσαμε δίπλα από την κεντρική κρεαταγορά . Ε , ρε χαρές και πανηγύρια. Τέτοιο ενθουσιασμό δεν θα είχα στο πρόσωπο μου ακόμα κι αν είχα μπει σε ζαχαροπλαστείο ξενοδοχείου πέντε αστέρων. Γιατί ο ένας εκ των δύο ήταν και είναι σεφ στην Αυστραλία . Και τέτοιο πράγμα δεν είχε ξαναματαδεί . Γιατί εκεί στην μακρινή ξενιτιά τα έχουν σου λέει όλα σε βιτρίνες. Όχι έτσι χύμα σαν εμάς που παίρνεις και την μύγα δώρο. Το τι μοσχαροκεφαλές και εντόσθια τραβήξαμε φωτογραφία , για να μην αναφέρω και πόσες βγάλαμε με φόντο αυτά.

Και ξάφνου μπροστά μας εκεί κάπου στο τέλος της οδού ξεπρόβαλε η πλατεία Μοναστηρακίου και πάνω από αυτήν να δεσπόζει η Ακρόπολη. Εκεί να ακούσετε ξεφωνητά και επιφωνήματα ενθουσιασμού. Σαν να ανακαλύψαμε ξαφνικά όλοι μαζί τον τροχό . Βγάλαμε το τριήμερο εισιτήριο και αρχίσαμε να περνοδιαβαίνουμε στην ρωμαϊκή αγορά και τους γύρω αρχαιολογικούς χώρους καταλήγοντας στην στοά του Αττάλου. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να μπορούσατε να δείτε το βλέμμα αποτροπιασμού στα πρόσωπα τους όταν τους είπα ότι σχεδιάζουμε να την κάνουμε ένα από τα πιο μεγάλα club της πρωτεύουσας . Ε , ΤΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΝΑ, ΧΩΡΙΣ ΛΙΓΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ?

Το υπέρτατο σοκ ήρθε για τους φίλους όταν φτάσαμε κάποια στιγμή στον Κεραμεικό. Έχοντας ακούσει τα καλύτερα για το ταβερνείο του Νέστου είπα να τους πάω εκεί για φαγητό . Έλα όμως που η ώρα ήταν τρεις και η ευγενέστατη και χαμογελαστή ιδιοκτήτρια μας ανακοίνωσε ότι ανοίγουν στις 5. Μεγαλόφωνα εξέφρασα την απογοήτευση μου που την τελευταία φορά δεν είχα βρει να καθίσω ,και τώρα πήγα τόσο νωρίς. Και ξάφνου την ώρα που φεύγαμε έγινε αυτό που ο Αυστραλός σεφ δεν μπορούσε να φανταστεί να συμβαίνει ούτε στα πιο τρελά όνειρα του. Η ιδιοκτήτρια βγήκε από το μαγαζί και μας είπε ότι θα ανοίξει μόνο για εμάς ώστε να μην φύγουμε απογοητευμένοι .Το φαγητό απλά σούπερ . Και η αίσθηση ότι το μαγαζί ήταν πριβέ ακόμα πιο σούπερ . Και στο καπάκι , ένα τεύχος του περιοδικού ΝΙΤΡΟ με αφιέρωμα στο μαγαζί και την ιδιοκτήτρια πρώτη μούρη στο Καβούρι. Αυτό έκανε τους επισκέπτες να αναφωνήσουν : Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα γινόταν αυτό στην Αυστραλία !

Και ακόμα δεν είχαν δει τίποτα .Μπριτζολάκια στου Τέλη στην Κουμουνδούρου , γύρους στον Κανδαυλο, ψαρικά σε ψαροταβέρνα στον Φλοίσβο και γλυκά στα Σερμπέτια! Εκεί δέχθηκαν το τελειωτικό χτύπημα. Γλύκα φτιαγμένα με μεράκι από την Νάνσυ και ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μισό κιλό παγωτό να τα συνοδεύει στον δίσκο που τα περιείχε! Νομίζω ότι άκουσα τουλάχιστον 39948547 φορές την φράση ‘ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ’’

Και μαζί με αυτό άκουσα κι άλλα . Που με έκαναν να αισθανθώ ουσιαστικά χαρούμενος που η Ελλάδα γι’ αυτούς δεν ήταν η Ακρόπολη ή ο ναός του Ποσειδώνα στο πανέμορφο Σούνιο. Δεν είναι μόνο σουβλάκι , τζατζίκι και μουσακάς (αν και τα ξέσκισαν και αυτά) . Ελλάδα είναι τα μαρμαρά μας που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο και το γεγονός ότι ήξεραν την Μελίνα και τις προσπάθειες της γι ‘αυτά , και χαμογέλασαν πλατιά όταν επισκεφθήκαμε το μουσείο της κάτω από την Ακρόπολη. Ελλάδα είναι ο Ντέμης Ρούσσος που γνώριζαν και σιγοτραγουδούσαμε (ίσως και να το παρακάναμε κάποια στιγμή!) . Ελλάδα είναι η Μαρία Κάλλας και το έργο της , που τους έκανε να μιλάνε με ενθουσιασμό όταν είδαμε μια γιγαντοαφίσα της δίπλα στο σταθμό του Θησείου σε ένα χώρο αφιερωμένο σε αυτήν . Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα βέβαια! Αλλά όπως και να το κάνουμε οποιαδήποτε γωνιά και πέτρα γύρω μας έχει ιστορία χιλιάδων ετών και όχι μερικών εκατοντάδων . Οι υπόλοιποι απλά δημιούργησαν ιστορία με βάση την δική μας. Και όπως είπε κάποιος κάπου κάποτε για να το ελαφρύνουμε : ‘Όταν οι άλλοι ανακάλυπταν το κρέας , εμείς είχαμε ΗΔΗ χοληστερίνη!’

Το καλοκαιράκι…στην ακρογιαλιά ….

Ξύπνησα σήμερα στις 6 και 30. Και ο ήλιος ψηλά. Και αναρωτήθηκα. Πώς γίνεται πάλι αυτό. Και στο καπάκι ακούω στο ραδιόφωνο ότι σήμερα το βράδυ αλλάζει η ώρα . Αμέσως , σαν να μην υπήρχε τίποτε άλλο ξαφνικά για να σκεφτώ , μια λέξη καρφώθηκε στο μυαλό μου και δεν λέει να φύγει! ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΣΕ!

Αν και ακόμα το καλοκαίρι θέλει δύο μήνες για να μπει επίσημα ,νομίζω ότι αυτός ο λαμπερός ήλιος που από αύριο θα μένει μια ώρα επιπλέον το απόγευμα , δεν αφήνει περιθώριο για να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο εκτός από το καλοκαίρι που έφτασε ξανά.

Και μιάς και τα Χανιά βρίσκονται σε νησί , το καλοκαίρι είναι σχεδόν αδύνατον να μην κάνεις διακοπές , ακόμα κι αν δουλεύεις. Πόσα πρωινά δεν έχουμε όλοι πάει κατευθείαν στη δουλειά μετά από κραιπάλη στον Μύλο και το Ντεστιλ .Πόσα πρωινά έχουμε φάει στο παλιό λιμάνι βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλει δειλά πίσω από τις βενετσίανικες προσόψεις.

Και τα μεσημέρια. Αυτά τα ατελείωτα μεσημέρια κάτω από τον ζεστό ήλιο , με βουτιές στην θάλασσα απλά για να μην γίνουμε φλαμπέ! Κατά ένα περίεργο τρόπο το αλκοόλ ξεκινάει ένα τέτοιο μεσημέρι και σταματάει…..τρεις μήνες μετά. Και όλοι πίνουν σαν να πίνουν νερό . Έτσι , γιατί είναι καλοκαίρι και όλοι οφείλουν να είναι χαμογελαστοί και χαρούμενοι .

Μόλις μίλησα στο τηλέφωνο με τους πρώτους φιλοξενούμενους του φετινού καλοκαιριού μιας και για μένα σήμερα ξεκίνησε επίσημα. Και πίνουν λέει καφέ στο Άρωμα.. Και εγώ που έξω έξω τις έχω τις κατάρες τους καταράστηκα μίας και εγώ πάω για δουλειά. Και μετά την πήρα πίσω . Γιατί εγώ θα έχω την πολυτέλεια να τον πίνω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ τον καφέ μου εκεί , τρώγοντας το cheesecake που μου στέλνουν σε mms για να με συγχύσουν . Και θα τους κάνω τα ίδια και χειρότερα τότε που αυτοί θα λιώνουν και θα κάνουν μπάνιο στον ιδρώτα τους στην Αθήνα. ΑΚΟΥΤΕ ? (τόση κακία για ένα cheesecake…. Δεν με αναγνωρίζω!)

Σας θέλω όλους φέτος εδώ. Κι εσάς που ξέρω , και εσάς που δεν ξέρω. Εσάς που περιμένω εδώ και καιρό και όλο μου το αναβάλετε , αλλά και εσάς που θα με εκπλήξετε με ένα ξαφνικό τηλεφώνημα ότι είστε εδώ. Για να βγούμε , να πιούμε , να γελάσουμε , να κράξουμε , να ουρλιάξουμε , να βουτήξουμε , να κουραστούμε και να συνεχίσουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Να ΖΗΣΟΥΜΕ!

Μου έχεις τάξει μια εκδρομή ……

Μάρτιος . Η αρχή των σχολικών εκδρομών. Αυτό που κάποτε όλοι περιμέναμε και αγωνιούσαμε , συνεχίζεται και σήμερα αν και πλέον υπάρχουν και εκδρομές πριν από την τρίτη Λυκείου . Η εκδρομή είναι πάντα λόγος για να διασκεδάσει κανείς. Απλά η αναμονή ετών νομίζω ότι έκανε τις δικές μας εκδρομές λίγο (ελάχιστα μόνο) πιο αυθεντικές .

Εκδρομές . Στο δημοτικό θυμάμαι περιμέναμε πως και πώς να κάνει μια καλή μέρα για να ξεφύγουμε λιγάκι από την γραμματική , την αριθμητική και την μελέτη περιβάλλοντος. Όλοι μαζί διπλά στην παραλία της Νέας Χώρας , εκεί που σήμερα υπάρχει ένα μεγάλο κλειστό γήπεδο , ένα τσίρκο και ένα λούνα πάρκ εναλλάξ , εμείς ξεχυνόμαστε στο χωμάτινο τότε γήπεδο και παίζαμε όλων των ειδών τα παιχνίδια. Οι υπόλοιποι δηλαδή γιατί εγώ και κάνα δυο άλλοι συμμαθητές προτιμούσαμε να κάνουμε εξερευνήσεις . Πίσω από τα φυτά γυμνιστές που μας έδιωχναν μόλις πλησιάζαμε φοβούμενοι ίσως ότι μπορεί να κατηγορηθούν για οτιδήποτε. Παραπέρα , στα διάφορα φρεάτια κατεβαίναμε ψάχνοντας κρυμμένους θησαυρούς και καταλήγαμε με σύριγγες ναρκομανών που έχοντας άγνοια αναρωτιόμασταν τι δουλειά είχαν εκεί.

Μεγαλύτεροι τώρα , στο γυμνάσιο πια , οι εκδρομές ήταν πολύ συναρπαστικές . Εξάωροι καφέδες στα δυο λουξ , παίζοντας τάβλι και συζητώντας για ουσιαστικά ΤΙΠΟΤΑ. Νομίζω ότι δεν έχω καμία ουσιαστική ανάμνηση από συζητήσεις εκείνης της περιόδου. Ίσως γιατί τελικά το Γυμνάσιο είναι πιο ξέγνοιαστο και ανάλαφρο ακόμα κι από το δημοτικό .Και τότε δεν θέλαμε ακόμα να αλλάξουμε τον κόσμο.

Αυτό ήρθε αργότερα. Στο Λύκειο . Που ο προορισμός μπορεί να έγινε το Σαντέ και το Μπόρα – Μπόρα, δηλαδή καμία ουσιαστική διαφορά όσον αφορά την εκδρομή αλλά και εμείς μεγαλώσαμε ξαφνικά . Τα πρώην αμούστακα αγοράκια περήφανα συζητούν για το πρώτο ξύρισμα , και τα κορίτσια αρχίζουν να τα κοιτούν ξεροσταλιάζοντας και χαζογελώντας γιατί έγιναν άντρες ξάφνου στα μάτια τους. Και οι εκδρομές τώρα γίνονται αφορμές ξεμοναχιάσματος και αμήχανων φιλιών (και όχι μόνο). Και οι συζητήσεις σοβαρεύουν γιατί εμείς είμαστε η γενιά που θα αλλάξει τον κόσμο. Όπως κάθε γενιά άλλωστε . Και η πενταήμερη. Η εκδρομή όλων των εκδρομών . Εκεί που ότι δεν έχει γίνει στις προηγούμενες ΓΙΝΕΤΑΙ στάνταρ .

Και φτάνουμε στις εκδρομές της ενήλικής ζωής μας. Μακρινές ή κοντινές είναι πάντα αφορμή όχι για απόδραση από τα μαθήματα αλλά από την καθημερινότητα του κόσμου που τελικά δεν καταφέραμε να αλλάξουμε. Με φίλους ή μοναχικές , όπως κι αν γίνονται είναι πολύτιμες. Γιατί μας θυμίζουν με έναν υπέροχο τρόπο ότι τελικά δουλεύουμε για να ΖΟΥΜΕ , και δεν ζούμε για να δουλεύουμε.ΑΚΟΥΤΕ?????

Πατέρα μεγάλωσα….

Πρώτη ανάμνηση . Ηλικία γύρω στα 5 . Τιμωρημένος και από τους δύο σας γιατί ήμουν άτακτος , στο σαλόνι . Καλοκαίρι και όλα τα υπόλοιπα παιδία έξω παίζουν. Άνοιξες σιγά σιγά την πόρτα και μου ψιθύρισες συνομωτικά. ‘Άντε βγές , λες και καταλαβαίνεις, μικρό παιδί ’.

Στα 7 μου . Μόνος στο σπίτι με την νταντά που έχει μεγαλώσει χιλιάδες παιδιά. Την τηλεόραση . Γιατί έπρεπε και οι δύο να δουλέψετε , για σας , αλλά κυρίως για μένα .
Η δουλεία σας στην απέναντι πλευρά του δρόμου . Και εγώ τρομαγμένος από κάτι που είδα απλά διέσχισα χωρίς να σκεφτώ. Το φρενάρισμα σας έκανε όλους να πεταχτείτε τρομαγμένοι. Τους θυμάμαι όλους να μου φωνάζουν αντί να με καθησυχάζουν . Όλοι με την ίδια αγωνία στα μάτια , όπως και στα δικά σου. Εσύ δεν μου είπες τίποτα. Με πήρες απλά από το χέρι και με πέρασες απέναντι. Και έμεινες εκεί , χωρίς να μιλάς μέχρι …. να κοιμηθώ υποθέτω.

Το καλοκαίρι των 10 ετών μου σημαδεύτηκε από ένα και μοναδικό πράγμα. Το χέρι σου . Δεν θυμάμαι να με είχες χτυπήσει ποτέ πρίν ή και μετά . Μία και μοναδική φορά . Που θα την θυμάμαι για πάντα. Εσύ που έβριζες τόσο που στο τέλος σου τελείωναν οι εκφράσεις και εφεύρισκες καινούργιες , όταν με άκουσες να βρίζω , σήκωσες το χέρι σου και το προσγείωσες (δικαίως ομολογώ) πάνω στο πόδι μου. Μια εβδομάδα έμεινε το χέρι σου εκεί. Να μου θυμίζει τι έκανα και να μην μου επιτρέπει να φοράω σορτσάκι καλοκαιριάτικα από ντροπή .

Στα 16 μου πήρα το πρώτο μου παπί. Δεν σας περίσσευαν μιας και ήμουν μοναχοπαίδι και από τα απαιτητικά . Αλλά αφού το ζήτησα ‘ΕΠΡΕΠΕ’ να μου το πάρετε . Και το κάνατε. Δεν μου ζήτησες ποτέ να σε πάω ή να σε φέρω από την δουλεία . Για να μην μου στερήσεις την μία πολύτιμη επιπλέον ώρα πρωινού μου ύπνου . Κάπου στα 19 μου μόνο , ένα βράδυ , με πήρες και μου είπες, ‘έλα να με πάρεις από το χωριό , δεν θέλω να κάτσω μόνος’ . Σταματήσαμε οι δύο μας σε ένα παρακμιακό καφενείο στην Αγυιά και μείναμε εκεί ώρες , σαν φιλαράκια που είχαν να βρεθούν χρόνια , πίνοντας τσικουδιές και χαζογελώντας .

Φαντάρος . Στα 23 μου . Και εσύ τράβας βίντεο στην ορκωμοσία μου .Με χέρια που τρέμουν , και ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά . Να κορδώνεσαι σαν γύφτικο σκεπάρνι όταν οι υπόλοιποι φαντάροι σου λένε καλά λόγια για το παιδί σου.

Δεν μετανιώνω για τίποτα . Απολύτως τίποτα στη ζωή μου . Ξέρω ότι τα λάθη και οι εμπειρίες με έκαναν αυτόν που είμαι σήμερα. Μόνο για μια στιγμή δεν θα συγχωρήσω τον εαυτό μου . Όταν λίγο πριν φύγεις σε ένα ξέσπασμα εκνευρισμού και απόγνωσης έβαλα μπροστά σου τα κλάματα . Έριξα την μάσκα της αισιοδοξίας που φορούσα για δύο χρόνια για να μην αισθάνεσαι άσχημα και ξέσπασα. Παρόλο που μου είχες ζητήσει να μην το κάνω ποτέ.

Από χθες σιγομουρμουρίζω κάποιους στίχους : Γύρνα να δεις όλα αυτά που μόνος μου μπόρεσα εσύ δακρύζεις κρυφά κι εγώ δεν σε γνώρισα...
γύρνα να δείς μια αγκαλιά για χάρη σου που άνοιξα ,μη φοβάσαι όλα πέρασαν πια, γαλήνεψε η θάλασσα….

9 χρόνια σήμερα….Σαν χθες.

Και της καρδιας τα επεισόδια προτιμας να τα δεις στην τιβι..........

Ναι , βλεπω τηλεόραση. Απο σκουπίδια μέχρι ντοκυμαντέρ. Και δεν ντρέπομαι καθόλου να το πω.Οχι σαν όλα τα υποκριτικά τηλεορασόπληκτα πλάσματα που λένε :''Τι? Εγω να δω αυτο το άθλιο πράγμα?'' Ε, αμα δεν το βλέπεις πως έχεις άποψη? Και πως είνα δυνατόν να ξέρεις ΟΛΕΣ αυτες τις λεπτομέρειες γιαυτο?

Η αλήθεια είναι οτι η ελληνική ηλεόραση εχει γίνει κουραστική. Ανακυκλωμένες ειδήσεις τριγυρνουν απο κανάλι σε κανάλι ξεκινώντας απο τα μεσημεριανάδικα , συνεχιζοντας την πορεία τους στο δελτίο του STAR και καταλήγοντας στα πρωινάδικα.Και κατα τ'άλλα το δελτίο του STAR είναι χάλια. Το οτι το επόμενο πρωι όλοι τα θέματα του σχολιάζουν δεν έχει να κάνει.Αλλωστε εχουν χαρακτηριστει ελαφριές οι πρωινες εκπομπές . Ενω το δελτιο....Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο δηλαδη.

Οσον αφορά την ελληνική τιβι και ειδικότερα τα σήριαλ, εχω βρει το κολπάκι.Κάθε αρχη σεζόν κατεβάζω τα δυο πρώτα επεισόδια απο τα σήριαλ που μου έκαναν κλικ απο το τρειλερ.Τα βλέπω , κι αν συνεχιζουν να μου κανουν κλικ παιρνουν πράσσινο φως για την υπόλοιπη σεζον. Αλλιως , στάχτη και μπουρμπερη .

Το θετικό ειναι οτι πλέον όλα τα βρισκεις στο ιντερνετ. Ουτε διαφημίσεις , ουτε έκτακτα δελτια επειδή η Ορθούλα Παπαδάκου στραμπουληξε το νυχακι του ποδιου της , ουτε τίποτα.Μοναδική ίσως εξαίρεση οι εκπομπες της Αννίτας.Θεε μου γιατι να την προλαβει ο Καρβελας αυτη τη γυναίκα.Η μόνη που με κανει και γελάω με ενα απλό νευμα και ενα στράβωμα του στόματος.Αντε και η Ελένη Ράντου , αλλα στο ''εργαζομενη γυναίκα''. ΠΑΡΕΠΙΠΤΟΝΤΩΣ ΑΝΤ1!!! ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ! ΕΛΕΟΣ!

GOD BLESS AMERICAN , CANADIAN AND AUSTRALIAN TV!!! Και τι δεν βλέπω εκεί . Βλέπω πράγματα που ακόμα και πιο τηλεορασόπληκτοι απο μενα αναφωνούν '' Ε, οχι , δεν μπορεί να το βλέπεις αυτο!''.Κι ομως , με χαλαρώνει και με διασκεδάζει αφάνταστα να σουλατσάρω στους διαδρόμους του ΕR , του Grey's anatomy και του Private Practice , αγωνιόντας για την τύχη του Σκοφιλντ στο Prison Break , ενω ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τι στον διατανο ειναι ο μαύρος καπνός στο νησί του LOST.

Είμαι τηλεορασάκιας. Με την καλή εννοία . Αν υπάρχει . Που θα υπάρχει δεν γίνεται.Χθες έπιασα τον εαυτό μου να ενθουσιαζεται που βρήκε ΟΛΑ τα επισόδεια απο το ''Θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χολγκερσον'' .Και να συγκινειται σχεδόν όπως την πρώτη φορα με τις περιπέτειες του. Γιατί έχω την αίσθηση οτι εμέις μεγαλώσαμε με καλύτερη τηλεόραση.......Είμαι ο Γιώργος , και μόλις τελείωσα.

Στο τσιγάρο που κρατώ….

Έκπληκτος με κοίταξε ο κύριος που μου πρόσφερε σήμερα τσιγάρο στην δουλειά όταν του απάντησα ‘δεν καπνίζω’ . Και μετά , σαν ενστικτωδώς μου είπε ξεροβήχοντας : ‘την καλύτερη δουλεία κάνεις’ .Σαν να το χει πει πολλές φορές, του βγήκε αβασάνιστα.. Και αμέσως άναψε το δικό του . Παράλογο? Να θεωρείς ότι κάποιος κάνει πολύ καλά που δεν καπνίζει , πίνει , χαρτοπαίζει , παίρνει ναρκωτικά αλλά παρόλα αυτά να κάνεις τα ίδια με περισσή ευκολία.

Κάποτε κάπνιζα. Όχι μανιωδώς . Ένα πακέτο ανά τριήμερο . Και ο πατέρας μου κάπνιζε . Πενήντα ολόκληρα χρόνια , από δύο πακέτα την ημέρα . Και το έκοψε την ίδια στιγμή με μένα . Όταν ο γιατρός του μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να το κόψουμε , αυτός γιατί ήδη είχε καρκίνο και εγω για να μην αποκτήσω στο μέλλον . Και σταματήσαμε .Μαζί . Εκείνη τη μέρα . Τα πενήντα και τα δύο χρόνια καπνίσματος μπήκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας με τέτοια ευκολία που θα αναρωτιόταν κανείς , μα όντως κάπνιζαν τόσο καιρό ?

Φυσικό δεν είναι λοιπόν να ακούω βερεσέ όλες αυτές τις γελοίες δικαιολογίες του τύπου ‘δεν μπορώ να το σταματήσω , ενώ θέλω….Νοιώθω εξαρτημένος …..Δεν έχω με τι να απασχολήσω τα χέρια μου και τα λοιπά’ . Να μου πεις μου αρέσει, το γουστάρω , το θέλω και να μην σε νοιάζει να το δεχτώ και να στο ανάψω κιόλας . Γιατί τότε είσαι συνειδητοποιημένος και ποιος είμαι εγώ που θα σου πω τι θα κάνεις.


Είμαι περίεργος να δω τι θα γίνει σύντομα. Που το κάπνισμα θα απαγορευτεί στους κοινόχρηστους χώρους. Να δω τους μπουζουκοξενύχτες και τους μπαροβιοπότες με την τσιχλίτσα νικοτίνης και τι άλλο στον κόσμο. Προβλέπω να θησαυρίζουν οι πλανόδιοι έξω από τα μαγαζιά. Τι μεροκάματο τραγουδιάρας και πράσινα άλογα. Μεροκάματο κουλουρτζή θα είναι στο στόχαστρο της εφορίας πλέον.

Δεν έχω καλύτερο . Ειλικρινά. Να γυρνάς σπίτι και να μην χρειάζεται να κάνεις ντους για να φύγει αυτή η μυρωδιά. Να μην πρέπει να απλώνεις τα ρούχα σου στο μπαλκόνι για να μην μυρίζουν την επόμενη μέρα. Και κυρίως να βλέπεις ανθρώπους γύρω σου να σταματούν να καπνίζουν , όχι πενήντα χρόνια μετά επειδή τους το είπε κάποιος γιατρός και να είναι πολύ αργά , αλλά όταν πρέπει . Γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία για να την χαραμίζουμε και να την αφήνουμε να γίνεται…….ΚΑΠΝΟΣ!

Έτσι ξαφνικά .........

Έτσι ξαφνικά , ξύπνησα σήμερα το πρωί με απίστευτη όρεξη. Λες να φταίει που αύριο παίρνω αδεία ? Που φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια ,αρρωστημένους και αγρίμια?

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να παίρνεις άδεια και να φεύγεις, να χάνεσαι. Να μην σκέφτεσαι τίποτε απολύτως και να πηγαίνεις κάπου άλλού ακόμα και αν αυτό είναι ένα δωμάτιο φθηνού ξενοδοχείου στην Ομόνοια στο οποίο κοιμάσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ για μέρες κάνοντας τους ρεσεψιονίστες να ανησυχήσουν για σένα .

Δεν ξεχνάς όλους αυτούς που μένουν πίσω. Απλά τους τοποθετείς σε ένα διαφορετικό σημείο του μυαλού σου και δεν ασχολείσαι μαζί τους . Και αυτοί αν σε αγαπούν πραγματικά όσο κι εσύ δεν παραπονιούνται γιατί απλά ξέρουν ότι σε αντίστοιχη περίπτωση το ίδιο θα έκαναν.

¨Έχω την μεγάλη τύχη να ζω σε δυο ουσιαστικά παράλληλους κόσμους , με δύο παράλληλους κύκλους γνωριμιών .Έναν στην πόλη που μεγάλωσα και λατρεύω και έναν στην μεγαλοπρωτεύουσα μας .Δυο κόσμους διαφορετικούς και ίδιους την ίδια στιγμή .

Στα Χανιά , σε μέρη γνώριμα και οικεία , με ανθρώπους που μέσα στα χρόνια μου απέδειξαν την αγάπη και τον σεβασμό τους , περνάω ήσυχα και ήρεμα τις χειμωνιάτικες μέρες μου περιμένοντας το καλοκαίρι που προσπαθώ να είναι τόσο έντονο και γεμάτο ώστε όταν έρθει ξανά ο Σεπτέμβρης να ξεφυσώ λέγοντας : 'ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΓΙΑ 10 ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ'
Στην Αθήνα , στις χειμωνιάτικες εξορμήσεις μου όταν έχω ρεπό ή άδεια προσθέτω λίγο χρώμα στο μουντό, χειμωνιάτικο τοπίο των Χανίων . Με άλλο κύκλο γνωριμιών που με κάποιο μαγικό τρόπο δεν έχουν σχέση και επαφή με τον χανιώτικο μικρόκοσμο μου , κάνω πράγματα ,που λόγω της χαοτικής κατάστασης και της πληθώρας ερεθισμάτων μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας , πάντα χαρακτηρίζονται από το στοιχείο της έκπληξης. Πόσες μικρές γωνίες με έχουν κάνει να χαμογελάσω και να ευχηθώ να μπορούσα να ζω κάτι τέτοιο κάθε μέρα..

Θα θελα με ένα μαγικό τρόπο οι δυο αυτοί κόσμοι να ενώνονταν . Και κυρίως με ένα ακόμα μαγικότερο να είχα όλους τους δικούς μου ανθρώπους εδώ….Κοντά μου. Από όποιο μέρος του πλανήτη κι αν είναι . Να σουλατσάρουμε στο λιμάνι με τα χέρια περασμένα στους ώμους, να γελάμε μεγαλόφωνα , να σπρωχνόμαστε , να φωνάζουμε , να χτυπιόμαστε σαν μικρά παιδιά . Σαν να μην μεγαλώσαμε. Σαν να είμαστε μαζί ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ…..ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

ΝΕΥΡΑΚΙΑ , ΝΕΥΡΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΝΑΚΙΑ......

Έχω νεύρα….ΠΟΛΛΑ νεύρα…γι ‘ αυτό δεν γράφω εδώ και 3 μέρες. Αν και υπόσχομαι κάτι να κάνω το σαββατοκύριακο.

Έχω νεύρα γιατί καταρχάς ο κόσμος με τον οποίο συναναστρέφομαι στην δουλεία μου ως πελάτες είναι επιεικώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ . Όχι όλοι…κυρίως αυτοί που συναναστρέφομαι εγώ . προσπαθώ εδώ και καιρό να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι υπερβολικός και πρέπει να χαλαρώσω και να το απολαύσω. Αλλά δεν γίνεται. Δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν .Και εντάξει να μην σχολιάσω όταν μου ζητάνε εισιτήριο Πειραιά –Αθήνα (ενώ εγώ δουλεύω σε ναυτιλιακή που έχει δρομολόγια Πειραιά –Κρήτη ) και επιμένουν όταν το ξαναρωτάω για δεύτερη και τρίτη φορά . Να μην σχολιάσω όταν κυρία εξ Αθηνών με ρωτάει αν είναι μακριά η Ομόνοια από το Σύνταγμα . Να μην πω τίποτα όταν ρωτάω νεαρό εικοσάχρονο αν το εισιτήριο του είναι απλό , κατάστρωμα και αυτός μου επαναλαμβάνει συνεχώς ‘φοιτητικό, φοιτητικό’’ . Αλλά όταν επαναλαμβάνω την φράση ‘Δεν γνωρίζω μέχρι τι ώρα έχει απαγορευτικό (γιατί δεν τον έχω τον θεό στις επαφές μου στο msn)’’ για πάνω από 5 φορές στο ίδιο άτομο , ε εκεί ξεστροφαλιάζω (κι ας μην υπάρχει η λέξη καν στο λεξικό ) και ποιος με είδε και δεν με φοβήθηκε.

Έχω νεύρα και μάλιστα πολλά γιατί το SLUMDOG MILLIONAIRE δεν πήρε ΟΛΑ τα Όσκαρ για τα οποία προτάθηκε γιατί ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ τα άξιζε. Μια ταινία που σε κρατάει κολλημένο στην οθόνη , μια με την δράση της , μια με τις υπέροχες γεμάτες χρώματα εικόνες της και με ένα soundtrack που απλά δεν παίζεται.

Έχω νεύρα γιατί οι φίλοι μου κάποιες φορές το παρακάνουν. Και ψάχνοντας να βρουν το δίκιο τους σε θέματα δικά τους με ΑΛΛΟΥΣ ξεσπάνε πάνω μου . Λες και είμαι η αιτία για την κακοδαιμονία τους ή απλά είμαι ευκολότερος στόχος από άλλους που δεν θέλουν να ενοχλήσουν κι ας τους ενοχλούν περισσότερο από μένα . Γιατί σίγουρα και εγώ δεν είμαι άσπιλος και αμόλυντος ,αλλά αν κάτι έχω κάνει και πείραξα κάποιους από αυτούς θα το θεωρούσα πιο συνετό, αν μη τι άλλο σεβόμενοι το τι έχουμε κατά καιρούς περάσει μαζί, να μου μιλούσαν ευθέως και όχι με παιδιάστικα μηνυματάκια. .

Έχω νεύρα γιατί βρέχει , βρέχει , βρέχει και κάνει κρύο . Και δεν περνάνε οι μέρες να πάρω άδεια , και δεν σταματάνε να χτυπάνε τα τηλέφωνα , και δεν βγαίνουν καινούργια τραγούδια , και δεν τελειώνει επιτέλους το LOST , και δεν καλοκαιριάζει να ρθει ο Γιάννης , ο Φίλιππος , η Σωτηρία , ο Κώστας , ο Άγγελος και όλοι ΄΄αυτοί που περιμένουμε , αυτοί, αυτοιιιιιιιιι’’. Γιατί μας έλειψαν οι νύχτες στα μπαλκόνια , τα μπάνια στην παραλία , το φαΐ στα αγαπημένα μας στέκια , τα ποτάκια στα Λουξάκια και τα γέλια μας. Αυτά τα γέλια μας που ΑΠΛΑ με κάνουν να ξεχνάω τα νεύρα μου….

Γιατί έξω κάνει κρύο.....

Δευτέρα . Και εγώ εκτός Χανίων . Και έξω κάνει κρύο. Σε μια απο τις πρωινές διαδρομές μου, ξεπρόβαλαν πολύ κοντά μου χιονισμένα βουνά. Ασπρα με μικρά σκούρα κομμάτια εκεί που το χίονι δεν μπόρεσε να κρατηθεί και γλίστρησε...Χάθηκε.

Απο την πινακοθήκη του μυαλού μου ξεπροβάλλουν είκονες χειμώνα και χιονιού. Τότε , που φτάνοντας στην Στοκχόλμη περιμένοντας να την δουμε ολόασπρη , μείναμε με ενα παγώμενο χαμογελο βλέποντας παντου γύρω μας τα υπολλείματα χιονιου ανακατεμένα με λάσπη. Χαμόγελο που όμως έγινε ξανά τεράστιο όταν ανοιξαμε 2 μέρες αργότερα τις κουρτίνες του νοικιασμένου διαμερίσματος μας και ειδαμε το χίονι παχύ ,να στροβιλίζεται στον αέρα και να εχει κάνει τα πάντα γύρω μας ολόασπρα. Ακόμα θυμάμαι το κρύο στο σώμα μου μετά τις βουτιές μέσα του.

Και μετά ξανά, σαν να μην έφτανε αυτό, δύτερη χιονοεξόρμηση. Αυτή την φορά στην Ανδόρα.Έξι ώρες πρίν φτάσουμε βρισκόμασταν στην Βαρκελώνη με κοντομάνικα Φλεβάρη μήνα. Και ξάφνικά μερίκες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και αφου κοντέψαμε να βρεθουμε στην Γαλλία ακολουθωντας λάθος οδηγίες (μη χαζογελάς , για μια ζωη θα σε βρίζουμε) ,φτάσαμε στον Βόρειο Πόλο. Γιατί μόνο εκει μπορει να κάνει τοσο κρυο. Μια βδομάδα παιχνιδια με τα χίονια , και χουχούλιασμα στους καναπέδες γελώντας με την ασύγκριτη Κάθριν Τειτ.

Δεν θα μπορόυσα να μην περιλάβω τις τόσες εξορμήσεις σε χιονισμένο Θέρισσο, Ομαλό ,Ζούρβα και Μεσκλά. Εκεί που σε ακόμα μια βουτία στα χίονια η Άσπα , ακολουθώντας με και ξεχνόντας οτι ειμαι 45 πόντους ψηλότερος της , βρέθηκε στο χίονι μεχρι την μέση και χρείαστηκε να μείνει έτσι δεν ξέρω κι εγω πόση ωρα μεχρι να συνέλθουμε απο τα γέλια και να την τραβήξουμε.

Χαμένος μέσα στις σκεψεις μου άκουσα το τηλέφωνο μου να χτυπάει. Νεά άφιξη στη ζωη μας. Παρόλο το κρύο εκεί έξω , ο μκρος Ξενοφώντας πήρε την απόφαση και όρμηξε αποφασιστικά , εγκαταλείποντας την φιλόξενη και ζεστή κοιλιά της μάμας του. Βγήκε για να ''ζεστάνει'' λίγο την ατμοσφαιρα και να μας κάνει όλους να χαμογελάσουμε παρόλο το κρύο . Καλωσήρθες μικρούλη. Και μήν φοβάσαι.Το καλοκαίρι έρχεται φτάνει . Και θα είναι το καλύτερο EVER!

To νταμπλιγιου, το νταμπλιγιου, το νταμπλιγιου τελεία κομ ……

Χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών. Πλέον σχεδόν όλοι μας . Έχουμε όλοι όμως μια χαρακτηριστική άνεση να κράζουμε τους μη χρήστες ή αυτούς που ξέρουν λίγο (ή πολύ ) λιγότερο από μας να χειρίζονται αυτά τα μηχανήματα .

Όπως μια συνάδελφος χθες το απόγευμα . Η οποία ξεκαρδισμένη μου περιέγραφε πόσο αστείο ήταν το προηγούμενο βράδυ που μια άλλη συνάδελφος είχε το θράσος να μην γνωρίζει τι είναι το status στο facebook και ο msn messenger . Δηλαδή τα βασικότερα πράγματα που πρέπει να ξέρεις την σήμερον ημέρα .ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΓΚΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΕΧΕΙ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ! (αχ καιρό ήθελα να το πω αυτό!!!)

Δέκα λεπτά αργότερα ή ίδια συνάδελφος αναφωνούσε έντρομη ‘Δεν δουλεύει το ποντίκι μου΄ . Της πρότεινα χαλαρός να βγάλει το βύσμα , να κάνει restart και όλα θα έφτιαχναν. Εμ δε…..Μετά από αρκετά βάλε βγάλε του βύσματος και μερικά restart ήρθε η ώρα να γίνουν τα δικά μου νεύρα τσαταλακια και να πλησιάσω στο pc. Και ανακάλυψα την αιτία του κακού .Η οποία δεν ήταν το pc ούτε το ποντίκι αλλά ο εγκέφαλος της συναδέλφου. Γιατί το mouse δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσει ΟΣΕΣ φορές και να βάλεις και να βγάλεις το βύσμα ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ!

Θα μου πείτε τώρα κάνεις το ίδιο πράγμα που έκανε και αυτή . Την κράζεις. Αν διαβάσετε προσεκτικά την τρίτη φράση του κειμένου θα παρατηρήσετε ότι χρησιμοποίησα την λέξη ‘έχουμε’ άρα με περιλαμβάνω στους κάφρους που το κάνουν αυτό.

Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι είναι που θα καταλήξει όλο αυτό. Γιατί ας πούμε το 7χρονο βαφτιστήρι μου ξέρει να δημιουργήσει ένα φάκελο και να αποθηκεύσει μια ζωγραφιά που έκανε στο paint . Πολλοί γύρω μου την ίδια στιγμή αναρωτιούνται ‘ τι είναι φάκελος? Τι είναι paint? ‘ . Μήπως βαδίζουμε σε μια εποχή που τα παιδιά ξέρουν ποιο πολλά από τους μεγάλους ? Μήπως τελικά δεν είμαστε πιο έξυπνοι από ένα δεκάχρονο?

Χαμένος μέσα σε κόσμους πλημμυρισμένους με torrents και direct downloads με rapidshare , σε μια εικονική κοινωνία με φίλους που δεν βλέπω έξω και μαθαίνω νέα τους από το status και τις φωτογραφίες τους στο facebook , αναρωτιέμαι. Μήπως ήταν καλύτερα τότε που πίναμε 6ωρους καφέδες στο ΑΡΩΜΑ? Αλλά πάλι απ΄ την άλλη γιατί ήταν καλύτερα ? Μια ολόκληρη κοινωνία μας περιμένει εκεί έξω. Και άλλη μια πιο χρωματιστή και εύκολα προσβάσιμη μέσα στο σπίτι μας .Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε . Όχι μια από τις δύο! ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ!

Χοντρούλη μου , εσύ είσαι το μανούλι μου…….

Ναι είμαι χοντρός. Και λοιπόν? Ενοχλώ κανέναν ? Δεν σας αρέσω? Μην με κοιτάτε. Μην κάνετε σεξ μαζί μου. Μην με πλησιάζετε! Αλλά προς θεού , μην μου επαναλαμβάνετε συνεχώς την φράση ‘Έχεις παχύνει , κάτι πρέπει να κάνεις ‘ γιατί μα την παναγία μπροστά σας θα αρχίσω να τρώω ότι πιο παχυντικό βρίσκω και δεν θα σταματάω ακόμα και όταν το φυστικοβούτυρο ξεχειλίζει από τα αυτιά μου.

Κοινωνικά αποδεκτό πρότυπο στις μέρες μας ο Τεο Θεοδωρίδης . Τι κι αν παίρνει κόκα και την μοιράζει και δεξιά αριστερά ? Είναι φέτες όμως. Είναι ΘΕΟΣ. Τ’ άκουσα κι αυτό και μου σηκώθηκαν οι τρίχες της τριχωτής κοιλιάς μου!

Και όλοι έχουν την αμέσως επόμενη ατάκα έτοιμη . ‘Μα για την υγεία σου τα λέμε ‘. Μία χαρά είναι η υγεία μου . Κι ακόμα κι αν δεν ήταν δόξα να ‘χει ο Κύριος τα μυαλά μου στη θέση τους τα ‘χω και δεν θα άφηνα τα πράγματα στην τύχη τους. Αλλά όχι , όλοι για την υγεία μου ενδιαφέρονται. Σου σχολίασα εγώ καλή μου την μύτη , το στήθος , τους γοφούς , το μαλλί η το μάτι σου τ’αλιθωρο ? (που τρέχει στον κατήφορο? Δεν ξέρω γιατί αλλά τις παροιμίες πρέπει να τις ολοκληρώνω ακόμα κι αν δεν χρειάζεται! Τι είδους σύνδρομο είναι αυτό παλι?)

Ο Παβαρότι , ο Γκαντολφίνι , ο Ντέμης Ρούσος , ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και τόσοι άλλοι μια χαρά καριέρα έκαναν και κάνουν .Δεν λέω. Δεν ήταν και ο Σάκης Ρουβάς αλλά όπως και να το κάνουμε άλλο πρέσβευαν αυτοί και άλλα ο Σάκης .
Γιατί ο Ρούσος τούμπα στη EUROVISION μπορεί να μην έκανε , αλλά μια κορώνα που όλοι θα έμεναν με ανοιχτό το στόμα θα την εβγαζε για την Ελλάδα ρε γαμώτο.Χώρια που δεν θα κινδύνευε να φάει καμία σαβούρα με την τούμπα (βλέπε SAKIS στην τελετή λήξης της Ολυμπιάδας μας ) .

Τέλος στην δικτατορία των ανεγκέφαλων βασικά . Όχι μόνο των αδυνάτων αλλά και των χοντρών .Και κυρίως των χοντρών που αδυνάτισαν γιατί τα κοινωνικά πρότυπα,
το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον τους το επέβαλλαν ουσιαστικά . Ο καθένας πρέπει να αποφασίζει μόνος του για το τι θα τρώει , τι θα πίνει , τι θα ψηφιζει , τι θα βλεπει και ΑΝ θα βλεπει τηλεοραση , με ποιους θα συναναστρεφεται, και με ποιους και πόσους θα ξαπλώνει στο κρεβατι του. Ετσι θέλω και εγω να κάνω…ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ?

Μου λες πως έτσι είναι οι σχέσεις …

Κι εγώ σου λέω χωρίς εσένα δεν ζω...Σχέσεις καλές , κακές, εφήμερες , μόνιμες, όμορφες , άσχημες , δημόσιες , ιδιωτικές , εξάρτησης. …ΣΧΈΣΕΙΣ!


Παντού γύρω μας μια σχέση. Πας στην τυροπιτού της γειτονίας σου και επειδή έχετε ‘καλές σχέσεις' (όχι επειδή την έχεις κάνει πλούσια σαν γνήσιος χοντρός κοιλιόδουλος , όχι , όχι ) σου δίνει τα πιο φρέσκα , αυτά που ΜΟΛΙΣ βγήκαν απ΄ το φούρνο.

Πας στον κουρέα-μπαρμπέρη-κομμωτή σου και επειδή έχετε ΠΟΛΥ καλές σχέσεις είσαι υποχρεωμένος να απαντάς στα ίδια ηλίθια ερωτήματα του τα οποία εξυπηρετούν αφενός την αφόρητη πλήξη του και την ανάγκη επικοινωνίας με κόσμο
και αφετέρου την απεριόριστη κουτσομπολίστικη διάθεση που έχουμε όλοι κι ας μην το παραδεχόμαστε. Λες κι αν μάθει ποια είναι η βολικότερη στάση που χρησιμοποιείς στο σεξ , ή αν προτιμάς το τυρκουαζ από το βυσσινί θα αλλάξει η ζωή του.

Χτυπάει το κινητό σου και ο ξεχασμένος ξάδερφος της κουμπάρας της ξαδέλφης σου (που παρεμπιπτόντως δεν σε έχει πάρει έστω για ένα χρόνια πολλά στη γιορτή σου ) , θέλει ΣΗΜΕΡΑ 14 Αυγούστου να του βρεις μια δίκλινη ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ καμπίνα και μια θέση για αυτοκίνητο για ΑΥΡΙΟ (15 Αυγούστου για την περίπτωση που ξεχαστήκατε). Τι λες ΡΕ? Άντρα θέλω , τώρα τόνε θέλω ?(γιατί εδώ που τα λέμε, λες από μέσα σου , ΤΟΝ ΠΟΥΣΤΗ άκου εδώ τι μου ‘πε) . Που αν τον πάρω εγώ σήμερα να σου πω ότι πλημμύρισε το μπάνιο μου και σε θέλω τώρα θα μου πει ‘’Μα καλά είσαι σοβαρός ? Εδώ και τώρα? Πνίγομαι , πνίγομαι ΄΄

Αχ και don’t get me started on the κοινωνικές σχέσεις . Ξέρετε ,αυτές που σε υποχρεώνουν ,όταν πας σε εγκαίνια-βαφτίσια- γάμους – μνημόσυνα – κηδείες , να χαμογελάς χαρούμενα η θλιμμένα ανάλογα με την περίσταση σε εκατοντάδες άσχετους που αναρωτιούνται όπως και εσύ ‘Ποιος είναι αυτός πάλι, που τον ξέρω , τι θέλει απ τη ζωή μου , πρέπει πάντως να τον έχει τεράστιο ,κοίτα φούσκωμα στο παντελόνι , τι βυζαρες είναι αυτές Παναγία μου ’ κτλ. 10 δευτερόλεπτα πριν περάσουν στον επόμενο τεράστιο ή στην επόμενη βυζαρου- τσουλί-πουτανί. Γιάτι πρέπει να το υποστείς όλο αυτό? Επειδή κάποτε θα παντρευτείς –πεθάνεις –ανοίξεις μαγαζί και θα τους θες όλους αυτούς γύρω σου? ΟΚ!!!!!

Και φτάνουμε στην ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ όλων των σχέσεων . ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΣΟΥ! Αυτήν που σε κάνει να χαμογελάς σε κάθε ευκαιρία, και να κλαις με αναφιλητά όταν κάτι στραβώσει. Που σου φτιάχνει ή σου χαλάει την μέρα σου. Που σε πάει στον παράδεισο ή σε κατεβάζει στην κόλαση. Λες και δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο. Αυτή είναι η σχέση που προτιμώ. Κι ας κλαίω , κι ας γελάω , και ας μουτρώνω , κι ας μουρμουρίζω ,κι ας κάνω σαν μικρό παιδί. Γιατί εσύ είσαι εκεί όπως εγώ είμαι εδώ για να τα ζεις όλα αυτά , να μουτρώνεις , να γελάς, να κλαις, να μουρμουρίζεις , να κάνεις σαν μικρό παιδί … ΓΙΑ ΜΕΝΑ…….ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Πάμε βόλτα στα Χανιά …….

Πότε ξανά…..Ποτέ ξανά ύπνος το μεσημέρι.. Γιατί ναι μεν είναι υπέροχος αμέσως μετά την δουλεία αλλά όταν κρατήσει πάνω από 2 ώρες όπως ο χθεσινός δικός μου ,τότε ΧΙΟΥΣΤΟΝ we got a problem.

Έχει φτάσει μια τα μεσάνυχτα και μετά από πολλές απεγνωσμένες προσπάθειες να κλείσουν τα μάτια , μια διαδiκτυακή συνεύρεση με φίλους στην Αθήνα και ΠΟΛΥ φαΐ παίρνω την μεγάλη απόφαση .

Καβαλάω την Χάρλευ (δεν θέλω γέλια) , και ξεκινάω. Ο δρόμος με βγάζει κάπου εκεί στην παλιά μου γειτονία. Εκεί που έκανα τα πρώτα παιχνίδια μου με φιλαράκια που έχω να δω καιρό. Άκουσα τις φωνές , την μια από θυμωμένους γείτονες που δεν τους αφήναμε να κοιμηθούν , και την άλλη από έξαλλες μανάδες που το είχαν πάρει πλέον απόφαση ότι τα σκατόπαιδα τους θα τους αγνοούν για την υπόλοιπη ζωή τους .

Συνεχίζω κατηφορίζοντας στο πρώτο μου σχολείο . Δημοτικό. Η πρώτη μέρα. Η αμηχανία . Η μάδερ να μου σφίγγει το χέρι σαν να νοιώθει ότι έφτασε το τέλος της δικής μου αθωότητας , και εγώ το δικό της γιατί όλοι αυτοί εκεί το μόνο που θέλουν από μένα είναι να με αρπάξουν και να με ξεσκίσουν με τα σουβλερά τους δόντια.. Δεν θυμάμαι πολλά από τα μαθήματα . Αλλά θυμάμαι εσένα (ξέρεις εσύ ). Σε μια γωνία οι δύο μας , αποκομμένοι από τους υπόλοιπους να χαζογελάμε και να ονειρευόμαστε . Σίγουροι από τότε ότι θα περάσουμε πολλά χρόνια δίπλα δίπλα , στα καλά και στα κακά , όπως και έγινε.

Ο δρόμος με βγάζει στο κέντρο . Γυμνάσιο . Και ακριβώς δίπλα το περίπτερο μας . Τυχερός . Στο διάλείμμα όλοι στην ουρά του κυλικείου , και εγώ στον μπαμπά.. Θεέ μου πόσες σοκοφρέτες έχω φάει στη ζωή μου! Ένα χαμόγελο ,ένα ‘ άντε τρέχα , θα πάρεις απουσία ,θα τα πούμε το βράδυ σπίτι’’ , και βουρ στο σχολείο . Όχι πάντα για μάθημα …..

Τότε , όπως και τώρα κατηφορίζαμε σιγά σιγά προς τα Δυο Λουξ . Τρέντυ του παρελθόντος , καλτ του σήμερα , αλλά πάντα υπέροχα. Ένα στενό γεμάτο χρώματα σαν σκηνικό παράστασης .Παρατάω την Βιράγκο (είπα δεν θέλω γέλια ) και αρχίζω να περπατάω στα στενά της παλιάς πόλης . Ψιλοβρέχει και κάπου εκεί στα στενά της Συναγωγής και του Ταμαμ ξεπροβάλουν μπροστά μου φαντάσματα άλλων εποχών. Ενετοί με τα στολισμένα άλογα τους και τις βαριές πανοπλίες τους με προσπερνούν ενώ φτάνω στον λόφο δίπλα στο σχολείο της ‘Βασίλισσας’. Κάθομαι και αγναντεύω την Τριμάρτυρη , την Αγορά , τα Ταμπακαρία , το Σοδυ . Σκέφτομαι πόσα μου λείπουν από τα Χανιά όταν λείπω από δω . Εικόνες , μυρωδιές και γεύσεις.

Εικόνες. Η κομμένη ανάσα όταν κατηφορίζοντας από το Μελτέμι ξεπροβάλει ξαφνικά μπροστά σου το παλιό λιμάνι , το Κουμ καπί και η Χαλέπα , η θέα από τους Τάφους των Βενιζέλων. Η οδός Νεάρχου με τα νεοκλασικά της , η καλύτερη δυνατή υποδοχή σε μια πόλη ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ όμορφη.

Μυρωδιές . Βαθιά ανάσα στα Μεσκλά , στην βρύση δίπλα στην εκκλησία , στο Θέρισο μέσα στα δέντρα , στο κεδρόδασος δίπλα στην θάλασσα . Σαν ξαφνικά να πλημμυρίζεις με μυρωδιές και αρώματα που σε κάνουν απλά να χαμογελάς.


Και γεύσεις .Πόσες γεύσεις . Ζουμερό στις Νύμφες .Λεμονόπιτα στην Κουκουβάγια. Τζαμάικα και τρούφες καρύδας στο Μοντέρνο . Λουκουμάδες και γαλλικές τρούφες στον Κρόνο. Κρέπα στην Ρωξάνη .Μπουγάτσα από παντού .Πίτα γύρο στην Όαση. Λουκάνικα στον Αποκορωνιότη .Μακαρονάδα με κιμά στο Ταμαμ. Μπριζόλες στην Δεξαμενή .Σύγκλινα , πατάτες τηγανητές και καπνιστή μπριζόλα στη Σοφία στα Ασκίφου. Σουβλάκια στην κυρά Χρυσούλα στο Νιο Χωρίο.

Καταλήγω στο σπίτι μου .Στο καταφύγιο μου. Αράζω στο μπαλκόνι , αγναντεύοντας τα χιονισμένα βουνά .Και θυμάμαι ένα άλλο βράδυ , που αραχτοί στις Νύμφες αγναντεύοντας και πάλι κοίταξα τον Νικόλα και του είπα : ‘ Φίλε , ζούμε στην ομορφότερη πόλη του κόσμου ΄

Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι η πόλη μου . Η ομορφότερη του κόσμου. Για μένα. ΚΙ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ!

Πιασε με….

Πήρα το χαρτί , άρχισα τα λόγια. .Τι να γράψεις τι….Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου για να γράψω σήμερα. Πάλεψα πολύ να το αποφασίσω. Βρήκα το κουράγιο , ήρθε η στιγμή.

Ξύπνησα ως συνήθως από τηλεφώνημα αναίσθητης συναδέλφου που ήθελε να συζητήσουμε….:Αλήθεια τι συζητήσαμε? Ούτε θυμάμαι. Ένα από αυτά τα άνευ λόγου τηλεφωνήματα που έχω ξαναπεριγράψει. Να χεί χάρη (ξέρει αυτή , που την αγαπώ πολύ).

Και η συνέχεια απλή , καθημερινή. Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Για να με ρωτήσει διάφορα , για να μου πει ΚΑΙ αυτή μα πως μπορείς και κοιμάσαι τέτοια ώρα ?. ΜΑΝΑ !!!!ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΦΥΓΑ ΚΑΙ ΜΕΝΩ ΜΟΝΟΣ…ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΩ ΟΤΙ ΩΡΑ ΜΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ! Χεχε!

Και μετά Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ. Θεέ μου ,.έφτασα τα 35 και μιλάω στο τηλέφωνο με την κουμπάρα. Παίζω τις κουμπάρες στα 35 μου .Γιατί να μην μπορώ να αναφέρομαι στην Λίτσα την φίλη μου και όχι την κουμπάρα μου για να καταλάβουν οι υπόλοιποι?

Και μετάααααα….ααααχχχχχ το μετά κι αν είναι για σχολιασμό ..Νοικοκυρούλα χαρωπή (και πάλι στα 35 μου ) , να φτιάχνω κέικ. Πεδίο μάχης η κουζίνα. Αλεύρια , αυγά ,γάλατα όλα σε ένα μπωλ…και πολλά από αυτά έξω από αυτό. 10 λεπτά παρασκευή…Σαράντα πέντε λεπτά καθάρισμα. Δεν έφτιαχνα μουσακά καλυτέρα. Τον ίδιο χρόνο θα μου παιρνε.

Και ενώ το κεικ ομολογουμενως μυρίζει υπέροχα , εγώ αναρωτιέμαι. Εργένης στα 35. Καλό ή κακό? Χμ…..Έχει άραγε σημασία? Φαντάζομαι εμένα την ώρα που καθαρίζω το σπίτι , κάνω δουλειές γενικά , φτιάχνω το κέικ, και βλέποντας με καθισμένος στον καναπέ απέναντι μου χαζογελάω. Και σκέφτομαι. . Εγώ . Ναι εγώ δύο μέτρα μαντράχαλος απολαμβάνω κάθε μου στιγμή , σαν να είμαι μικρό παιδί ,και όχι τριάντα πέντε. Το πρώτο μου κέικ, το παιχνίδι με την κουμπάρα , η μαμά που μου κάνει παρατηρήσεις. Σαν να μαι παιδί Κι όμως μεγάλωσα.

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ!

Που να βρω ενα φιλαρακι......

Σημαντικό. Ίσως το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή ενός ανθρώπου. Οι φίλοι. Έστω και αν κάποιες φορές διαχωρίζονται σε καλούς και λιγότερο καλούς, οι φίλοι είναι εκεί. Ενεργοί και αγαπημένοι.

Είναι δίπλα σου όταν το χαμόγελο σου φτάνει μέχρι τ’ αυτιά επειδή ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα , και ας είναι Παναθηναϊκοί και κράζουν για τις παράγκες του ελληνικού πρωταθλήματος. Και είναι χαρούμενοι με την χαρά σου.

Είναι δίπλα σου όταν τα μάτια σου λάμπουν μιλώντας για την αγάπη σου που σε έχει συνεπάρει και δεν μπορείς να σταματήσεις να μιλάς γι’ αυτήν .Και λάμπουν και τα δικά τους μάτια που σε βλέπουν ενθουσιασμένο.

Είναι εκεί όταν η λάμψη χαθεί ,και εσύ απειλείς την μια ότι θα πας να την σπάσεις στο ξύλο, την άλλη ότι θα την πάρεις τηλέφωνο να της δείξεις πόσο την αγαπάς και ταυτόχρονα ότι θα πέσεις από το μπαλκόνι . Και απαιτείς να στην φέρουν εκεί για να τα κάνεις όλα μαζί .(πράγμα δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο!). Είναι εκεί και μέσα τους γελάνε με το πόσο γελοίος καταντά ο ερωτάς όταν χαθεί ,αλλά έχοντας καθαρό μυαλό στέκονται δίπλα σου , συμφωνούν σε όλα και απλά κάνουν το σωστό .Σε συνεφέρουν.

Είναι μαζί σου στις σημαντικότερες μέρες της ζωής σου. Χαρούμενοι που προχωράς και ας ζορίζεσαι. Είναι παρόντες τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου. Όταν κάποιος χάνεται, όταν εσύ ίσως χάνεσαι ταυτόχρονα ανήμπορος να καταλάβεις τι συμβαίνει .Όχι για να σε παρηγορήσουν . Ενδόμυχα αισθάνονται ότι κάποιος πρέπει εκείνη την στιγμή να συμπληρώσει ένα κενό. Και με ένα περίεργο , μαγικό τρόπο τα καταφέρνουν.

Αγαπώ τους φίλους μου. Και κάνω τα ίδια γιαυτούς. Λέω ναι στα παράλογα, είμαι εκεί όποτε με θέλουν και δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή στην μέρα μου από το να κάνω ένα φίλο να χαμογελάσει μέχρι τα αυτιά , ή να ξεκαρδιστεί μεγαλόφωνα στο τηλέφωνο κι ας είναι μακριά.

ΗΕΥ , ψιτ , εσείς ..εσείς κοντά ,και εσείς μακριά…εσείς που είδα χθες και εσείς που είδα πριν 8 μήνες…ξέρετε ποιοι είστε…ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!!!!!!!

AX MONAΞΙΑ ΜΟΥ……

Και ξάφνου σήμερα το πρωί ξύπνησα με ένα τραγούδι να τριγυρνάει στο μυαλό μου που ποτέ δεν περίμενα. ‘Αχ μοναξιά μου, αχ μοναξιά μου εσύ μ' ακούς και δε μιλάς ,ποτέ σου κόντρα δε μου πας ,είναι στιγμές που σε μισώ που μ' αγαπάς’.

Μοναξιά. Το συναίσθημα της εγκατάλειψης από τους άλλους. Έτσι λέει το online λεξικό που μόλις τσέκαρα. Εγκατάλειψη. Πολύ τραγικό ακούγεται. Εγκατάλειψη.

Πάντα νόμιζα ότι η μοναξιά είναι προσωπικό θέμα του καθενός . Αυτός ο ορισμός μου γκρέμισε μόλις την εικόνα που είχα μέχρι σήμερα . Ο καθένας λοιπόν που επιλέγει κάποιες φορές την δική του , έχει απλά εγκαταλείψει τον εαυτό του?

Πόσα έχουν γραφτεί…και πως τολμάω εγώ να ξεκινάω να γράφω για αυτήν. Αυτήν , που ώρες και φορές αισθανόμαστε κι ας υπάρχουν εκατοντάδες γύρω μας. Αυτήν που νοιώθουμε όταν σε καταστάσεις που ίσως θα έπρεπε να υποστηριχθούμε , μένουμε ξεκρέμαστοι να αντιμετωπίσουμε γιατί απλά κάποιοι , ζώντας την αβάσταχτη δική τους μοναξιά, επιλέγουν να μείνουν αμέτοχοι .

Είναι ωραίο να είσαι μόνος από επιλογή. Και σίγουρο ότι είναι καλύτερο από το να είσαι με κάποιους που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό. Πόσοι όμως έχουν την αντοχή να το κάνουν . Να αντιμετωπίσουν τους χαρακτηρισμούς του τύπου ‘απόμακρος , ξενέρωτος , μοναχικός ’ , χωρίς να τους ενοχλεί , και σίγουρα προτιμώντας το από το να κάνουν πράγματα που δεν τους εκφράζουν ούτε στο ελάχιστο.

Πάντως εγώ δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος. Και νομίζω δεν πρόκειται να αισθανθώ. Γιατί έχω κάνει την προσωπική επιλογή να έχω μαζί μου ένα δεύτερο ‘’άτομο’’ . Τον εαυτό μου. Σχιζοφρενής ? Γιατί όχι .Σίγουρα καλύτερα από μόνος. Εγώ και ο εαυτός μου περνάμε τέλεια . Κάνει ότι κι αν του ζητήσω αν και κάποιες φορές ενεργεί αυτοβούλως. Μπορεί να τον κρύβω κάποιες φορές , μπορεί να τον προφυλάσσω φοβούμενος ότι μπορεί να φθαρεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν τον χάσω ΚΑΙ αυτόν … απλά δεν θα είμαι πια ΕΓΩ.

Ναι ,εχω θεμα με το τηλεφωνο.......

Οφειλω να το παραδεχτω. Ειμαι περιεργος ανθρωπος. Ειμαι απ'αυτους που μπορει να τους πατησεις κατω , να τους κλωτσησεις στο στομαχι , να τους βρισεις τα ιερα και τα οσια και να μην αντιδρασω.Αλλα να κανω εκρηξη με το πιο μικρο , απλο, ασημαντο πραγματακι.

Οπως για παραδειγμα το τηλεφωνο.Ωρες ατελειωτες μπορει να κρεμομαι πανω του, και να μιλαω , να γελαω ή απλα να ανασαινω.....Υπαρχουν ομως αυτες οι ρημαδες οι 6 ωρες της ημέρας που ΑΠΛΑ δεν το αντεχω.

06:00 με 12:00. Οι ωρες που οταν το τηλεφωνο χτυπησει ευχομαι να μην ειχε ανακαλυφθει.Να ηταν κουφος ο κυριος Εντισον και να μην του χε περασει ποτε η ιδεα απο το μυαλο.Και καλα να μην ηταν κουφος , αλλα τοσοι πολεμοι εχουν γινει σε αυτη τη ρημαδοχωρα του...Ενα δυο αυτακια δεν μπορουσε να τα ειχε χασει σε μια μαχη?

Και ολοι σου την εχουν ετοιμη την δικαιολογια.ΜΑ ειναι 11 το πρωι.Ποιος φυσιολογικος ανθρωπος κοιμαται ακομα στις 11 το πρωι?ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ!!!!!Σε νοιαζει εσενα καλη μου τι ωρα θελω εγω να ξυπνησω? Με ρωτησες εμενα τι ωρα κοιμαμαι το βραδυ?Επειδη εσυ εχεις φτιαξει την ΤΕΛΕΙΑ οικογενεια σου και ξυπνας απο τις 7 το πρωι να ετοιμασεις τα παιδια σου για το σχολειο (ενω απο μεσα σου καταριεσαι την ωρα και την στιγμη που αποφασισες να φτιαξεις την ΤΕΛΕΙΑ οικογενεια σου), πρεπει να ξεσπασεις πανω μου?

Και ποτε θα βρεθουμε , και εχεις χαθει, και τι ωρα φευγει το πλοιο, και απο που κατουρανε οι μυγες , και γιατι το φιδι σερνεται και ο αετος πεταει? Ολα πριν τις 12 πρεπει να τα συζητησουμε ? Μετα δεν γίνεται? Και ποιος ειμαι εγω που θα γεμιζω τις ωρες αφορητης πληξης σου μιλωντας σου στο τηλεφωνο στις 10 το πρωι? Σε πηρα εγω ποτε στις 4 το πρωι που θελω να μιλησω με καποιον ή θελω να ρωτησω για τον τραπεζιτικο μου λογαριασμο?

Γιατι στον δικο μου υπεροχο φανταστικο κόσμο , ποιος φυσιολογικος ανθρωπος κοιμαται πριν τις 4 το πρωι? Η νυχτα. Τοσο ομορφοτερη απο την μερα. Μπορει ο φωτισμος να τρεμοπαιζει και να μην ειναι σταθερος σαν τον ηλιο , αλλα αυτη ειναι η μαγεια.Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ. Παρατηρω τα φωτα της πολης απο το μπαλκονι του σπιτιου μου και δεν ειναι ποτε τα ιδια.Το πρωι ειναι ολα φωτεινοτερα ναι.Αλλα στασιμα .Ιδια. ΣΑΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Ε ,οχι λοιπον , εγω θελω νυχτα, διαφορετικοτητα , φωτα να τρεμοπαιζουν γυρω μου και καλα κρυμμενα μυστικα...στο σκοταδι.

Κι ας μην ειμαι φυσιολογικος.Μου επιτρεπετε να κοιμαμαι την μερα και να ζω την νυχτα μου ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ?

ΠΟΤΕ ?????

Δευτέρα .Μια απλή , καθημερινή Δευτέρα. Σαν όλες τις Δευτέρες του κόσμου . Και σαν κάθε απλή μέρα του κόσμου, έχουμε 10 λεπτά βροχή , 10 λεπτά ηλιοφάνεια και δέκα λεπτά συννεφιά , έτσι , για να σπάσει η μονοτονία βρε αδερφέ.

Μόνο στην Ελλάδα αυτό . 7 του Φλεβάρη , 25 βαθμοί κελσίου μες στη νύχτα. Και οι γκόμενες της πόλης σε απόλυτο πανικό . Θεέ μου , που είναι καταχωνιασμένα τα καλοκαιρινά? Παναγίτσα μου πότε θα προλάβω να κάνω κερί , χαλάουα , ξυράφι και ότι άλλο έχουν σκαρφιστεί διάφοροι για να αποφεύγεται η θαμνώδης κατάσταση που επικρατεί στο γυναικείο κορμί το χειμώνα.

Και το πρωί ….Άλλα ντ’ άλλα τα μεγάλα , της Παρασκευής το γάλα. Και νάσου πάλι τα χειμωνιάτικα ,και οι κατάρες για την τύχη τους τη ρημάδα , που άδικα τράβηξαν το μαρτύριο του ΄‘ξεχορταριάσματος’’ . Τι να πεις…Δεν υπάρχει ελπίς .

Και εγώ εδώ . Να κοιτάω την κούπα με τους Νεάντερταλ κυνηγούς , που ξάφνου ζωντανεύουν και αρχίζουν να τρέχουν πίσω από τα θηράματα τους .Σε μια άλλη εποχή. Που ο Φλεβάρης σήμαινε αγκαλιές γύρω από μια φωτιά , γιατί ΤΟΤΕ , πριν τα κάνουμε όλα μπάχαλο έκανε κρύο τον Φλεβάρη . ΤΟΤΕ που οι αγκαλιές δεν λογάριαζαν τρίχες , ρυτίδες και κυτταρίτιδα , αλλά λάμψη στα μάτια και ένα χαμόγελο ευτυχίας για μια ακόμα μέρα που πέρασε και όλα πήγαν καλά.

Κι αναρωτιέμαι…..Αν όχι καλύτερα ΤΟΤΕ ……….ΠΟΤΕ ????