Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Έτσι ξαφνικά .........

Έτσι ξαφνικά , ξύπνησα σήμερα το πρωί με απίστευτη όρεξη. Λες να φταίει που αύριο παίρνω αδεία ? Που φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια ,αρρωστημένους και αγρίμια?

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να παίρνεις άδεια και να φεύγεις, να χάνεσαι. Να μην σκέφτεσαι τίποτε απολύτως και να πηγαίνεις κάπου άλλού ακόμα και αν αυτό είναι ένα δωμάτιο φθηνού ξενοδοχείου στην Ομόνοια στο οποίο κοιμάσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ για μέρες κάνοντας τους ρεσεψιονίστες να ανησυχήσουν για σένα .

Δεν ξεχνάς όλους αυτούς που μένουν πίσω. Απλά τους τοποθετείς σε ένα διαφορετικό σημείο του μυαλού σου και δεν ασχολείσαι μαζί τους . Και αυτοί αν σε αγαπούν πραγματικά όσο κι εσύ δεν παραπονιούνται γιατί απλά ξέρουν ότι σε αντίστοιχη περίπτωση το ίδιο θα έκαναν.

¨Έχω την μεγάλη τύχη να ζω σε δυο ουσιαστικά παράλληλους κόσμους , με δύο παράλληλους κύκλους γνωριμιών .Έναν στην πόλη που μεγάλωσα και λατρεύω και έναν στην μεγαλοπρωτεύουσα μας .Δυο κόσμους διαφορετικούς και ίδιους την ίδια στιγμή .

Στα Χανιά , σε μέρη γνώριμα και οικεία , με ανθρώπους που μέσα στα χρόνια μου απέδειξαν την αγάπη και τον σεβασμό τους , περνάω ήσυχα και ήρεμα τις χειμωνιάτικες μέρες μου περιμένοντας το καλοκαίρι που προσπαθώ να είναι τόσο έντονο και γεμάτο ώστε όταν έρθει ξανά ο Σεπτέμβρης να ξεφυσώ λέγοντας : 'ΘΕΛΩ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΓΙΑ 10 ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ'
Στην Αθήνα , στις χειμωνιάτικες εξορμήσεις μου όταν έχω ρεπό ή άδεια προσθέτω λίγο χρώμα στο μουντό, χειμωνιάτικο τοπίο των Χανίων . Με άλλο κύκλο γνωριμιών που με κάποιο μαγικό τρόπο δεν έχουν σχέση και επαφή με τον χανιώτικο μικρόκοσμο μου , κάνω πράγματα ,που λόγω της χαοτικής κατάστασης και της πληθώρας ερεθισμάτων μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας , πάντα χαρακτηρίζονται από το στοιχείο της έκπληξης. Πόσες μικρές γωνίες με έχουν κάνει να χαμογελάσω και να ευχηθώ να μπορούσα να ζω κάτι τέτοιο κάθε μέρα..

Θα θελα με ένα μαγικό τρόπο οι δυο αυτοί κόσμοι να ενώνονταν . Και κυρίως με ένα ακόμα μαγικότερο να είχα όλους τους δικούς μου ανθρώπους εδώ….Κοντά μου. Από όποιο μέρος του πλανήτη κι αν είναι . Να σουλατσάρουμε στο λιμάνι με τα χέρια περασμένα στους ώμους, να γελάμε μεγαλόφωνα , να σπρωχνόμαστε , να φωνάζουμε , να χτυπιόμαστε σαν μικρά παιδιά . Σαν να μην μεγαλώσαμε. Σαν να είμαστε μαζί ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ…..ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

1 σχόλιο:

  1. Ε, τώρα θίγεις μέγα θέμα! :-)

    ... Τό ότι κάποιος πρέπει καί να ισορροπήσει ανάμεσα σ'αυτούς τούς δύο παράλληλους και ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ κόσμους.... που το πάς??? :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή