ΝΕΥΡΑΚΙΑ , ΝΕΥΡΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΝΑΚΙΑ......

Έχω νεύρα….ΠΟΛΛΑ νεύρα…γι ‘ αυτό δεν γράφω εδώ και 3 μέρες. Αν και υπόσχομαι κάτι να κάνω το σαββατοκύριακο.

Έχω νεύρα γιατί καταρχάς ο κόσμος με τον οποίο συναναστρέφομαι στην δουλεία μου ως πελάτες είναι επιεικώς ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ . Όχι όλοι…κυρίως αυτοί που συναναστρέφομαι εγώ . προσπαθώ εδώ και καιρό να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι υπερβολικός και πρέπει να χαλαρώσω και να το απολαύσω. Αλλά δεν γίνεται. Δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν .Και εντάξει να μην σχολιάσω όταν μου ζητάνε εισιτήριο Πειραιά –Αθήνα (ενώ εγώ δουλεύω σε ναυτιλιακή που έχει δρομολόγια Πειραιά –Κρήτη ) και επιμένουν όταν το ξαναρωτάω για δεύτερη και τρίτη φορά . Να μην σχολιάσω όταν κυρία εξ Αθηνών με ρωτάει αν είναι μακριά η Ομόνοια από το Σύνταγμα . Να μην πω τίποτα όταν ρωτάω νεαρό εικοσάχρονο αν το εισιτήριο του είναι απλό , κατάστρωμα και αυτός μου επαναλαμβάνει συνεχώς ‘φοιτητικό, φοιτητικό’’ . Αλλά όταν επαναλαμβάνω την φράση ‘Δεν γνωρίζω μέχρι τι ώρα έχει απαγορευτικό (γιατί δεν τον έχω τον θεό στις επαφές μου στο msn)’’ για πάνω από 5 φορές στο ίδιο άτομο , ε εκεί ξεστροφαλιάζω (κι ας μην υπάρχει η λέξη καν στο λεξικό ) και ποιος με είδε και δεν με φοβήθηκε.

Έχω νεύρα και μάλιστα πολλά γιατί το SLUMDOG MILLIONAIRE δεν πήρε ΟΛΑ τα Όσκαρ για τα οποία προτάθηκε γιατί ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ τα άξιζε. Μια ταινία που σε κρατάει κολλημένο στην οθόνη , μια με την δράση της , μια με τις υπέροχες γεμάτες χρώματα εικόνες της και με ένα soundtrack που απλά δεν παίζεται.

Έχω νεύρα γιατί οι φίλοι μου κάποιες φορές το παρακάνουν. Και ψάχνοντας να βρουν το δίκιο τους σε θέματα δικά τους με ΑΛΛΟΥΣ ξεσπάνε πάνω μου . Λες και είμαι η αιτία για την κακοδαιμονία τους ή απλά είμαι ευκολότερος στόχος από άλλους που δεν θέλουν να ενοχλήσουν κι ας τους ενοχλούν περισσότερο από μένα . Γιατί σίγουρα και εγώ δεν είμαι άσπιλος και αμόλυντος ,αλλά αν κάτι έχω κάνει και πείραξα κάποιους από αυτούς θα το θεωρούσα πιο συνετό, αν μη τι άλλο σεβόμενοι το τι έχουμε κατά καιρούς περάσει μαζί, να μου μιλούσαν ευθέως και όχι με παιδιάστικα μηνυματάκια. .

Έχω νεύρα γιατί βρέχει , βρέχει , βρέχει και κάνει κρύο . Και δεν περνάνε οι μέρες να πάρω άδεια , και δεν σταματάνε να χτυπάνε τα τηλέφωνα , και δεν βγαίνουν καινούργια τραγούδια , και δεν τελειώνει επιτέλους το LOST , και δεν καλοκαιριάζει να ρθει ο Γιάννης , ο Φίλιππος , η Σωτηρία , ο Κώστας , ο Άγγελος και όλοι ΄΄αυτοί που περιμένουμε , αυτοί, αυτοιιιιιιιιι’’. Γιατί μας έλειψαν οι νύχτες στα μπαλκόνια , τα μπάνια στην παραλία , το φαΐ στα αγαπημένα μας στέκια , τα ποτάκια στα Λουξάκια και τα γέλια μας. Αυτά τα γέλια μας που ΑΠΛΑ με κάνουν να ξεχνάω τα νεύρα μου….

Γιατί έξω κάνει κρύο.....

Δευτέρα . Και εγώ εκτός Χανίων . Και έξω κάνει κρύο. Σε μια απο τις πρωινές διαδρομές μου, ξεπρόβαλαν πολύ κοντά μου χιονισμένα βουνά. Ασπρα με μικρά σκούρα κομμάτια εκεί που το χίονι δεν μπόρεσε να κρατηθεί και γλίστρησε...Χάθηκε.

Απο την πινακοθήκη του μυαλού μου ξεπροβάλλουν είκονες χειμώνα και χιονιού. Τότε , που φτάνοντας στην Στοκχόλμη περιμένοντας να την δουμε ολόασπρη , μείναμε με ενα παγώμενο χαμογελο βλέποντας παντου γύρω μας τα υπολλείματα χιονιου ανακατεμένα με λάσπη. Χαμόγελο που όμως έγινε ξανά τεράστιο όταν ανοιξαμε 2 μέρες αργότερα τις κουρτίνες του νοικιασμένου διαμερίσματος μας και ειδαμε το χίονι παχύ ,να στροβιλίζεται στον αέρα και να εχει κάνει τα πάντα γύρω μας ολόασπρα. Ακόμα θυμάμαι το κρύο στο σώμα μου μετά τις βουτιές μέσα του.

Και μετά ξανά, σαν να μην έφτανε αυτό, δύτερη χιονοεξόρμηση. Αυτή την φορά στην Ανδόρα.Έξι ώρες πρίν φτάσουμε βρισκόμασταν στην Βαρκελώνη με κοντομάνικα Φλεβάρη μήνα. Και ξάφνικά μερίκες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και αφου κοντέψαμε να βρεθουμε στην Γαλλία ακολουθωντας λάθος οδηγίες (μη χαζογελάς , για μια ζωη θα σε βρίζουμε) ,φτάσαμε στον Βόρειο Πόλο. Γιατί μόνο εκει μπορει να κάνει τοσο κρυο. Μια βδομάδα παιχνιδια με τα χίονια , και χουχούλιασμα στους καναπέδες γελώντας με την ασύγκριτη Κάθριν Τειτ.

Δεν θα μπορόυσα να μην περιλάβω τις τόσες εξορμήσεις σε χιονισμένο Θέρισσο, Ομαλό ,Ζούρβα και Μεσκλά. Εκεί που σε ακόμα μια βουτία στα χίονια η Άσπα , ακολουθώντας με και ξεχνόντας οτι ειμαι 45 πόντους ψηλότερος της , βρέθηκε στο χίονι μεχρι την μέση και χρείαστηκε να μείνει έτσι δεν ξέρω κι εγω πόση ωρα μεχρι να συνέλθουμε απο τα γέλια και να την τραβήξουμε.

Χαμένος μέσα στις σκεψεις μου άκουσα το τηλέφωνο μου να χτυπάει. Νεά άφιξη στη ζωη μας. Παρόλο το κρύο εκεί έξω , ο μκρος Ξενοφώντας πήρε την απόφαση και όρμηξε αποφασιστικά , εγκαταλείποντας την φιλόξενη και ζεστή κοιλιά της μάμας του. Βγήκε για να ''ζεστάνει'' λίγο την ατμοσφαιρα και να μας κάνει όλους να χαμογελάσουμε παρόλο το κρύο . Καλωσήρθες μικρούλη. Και μήν φοβάσαι.Το καλοκαίρι έρχεται φτάνει . Και θα είναι το καλύτερο EVER!

To νταμπλιγιου, το νταμπλιγιου, το νταμπλιγιου τελεία κομ ……

Χρήστες ηλεκτρονικών υπολογιστών. Πλέον σχεδόν όλοι μας . Έχουμε όλοι όμως μια χαρακτηριστική άνεση να κράζουμε τους μη χρήστες ή αυτούς που ξέρουν λίγο (ή πολύ ) λιγότερο από μας να χειρίζονται αυτά τα μηχανήματα .

Όπως μια συνάδελφος χθες το απόγευμα . Η οποία ξεκαρδισμένη μου περιέγραφε πόσο αστείο ήταν το προηγούμενο βράδυ που μια άλλη συνάδελφος είχε το θράσος να μην γνωρίζει τι είναι το status στο facebook και ο msn messenger . Δηλαδή τα βασικότερα πράγματα που πρέπει να ξέρεις την σήμερον ημέρα .ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΓΚΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΕΧΕΙ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ! (αχ καιρό ήθελα να το πω αυτό!!!)

Δέκα λεπτά αργότερα ή ίδια συνάδελφος αναφωνούσε έντρομη ‘Δεν δουλεύει το ποντίκι μου΄ . Της πρότεινα χαλαρός να βγάλει το βύσμα , να κάνει restart και όλα θα έφτιαχναν. Εμ δε…..Μετά από αρκετά βάλε βγάλε του βύσματος και μερικά restart ήρθε η ώρα να γίνουν τα δικά μου νεύρα τσαταλακια και να πλησιάσω στο pc. Και ανακάλυψα την αιτία του κακού .Η οποία δεν ήταν το pc ούτε το ποντίκι αλλά ο εγκέφαλος της συναδέλφου. Γιατί το mouse δεν πρόκειται ποτέ να ξεκολλήσει ΟΣΕΣ φορές και να βάλεις και να βγάλεις το βύσμα ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ!

Θα μου πείτε τώρα κάνεις το ίδιο πράγμα που έκανε και αυτή . Την κράζεις. Αν διαβάσετε προσεκτικά την τρίτη φράση του κειμένου θα παρατηρήσετε ότι χρησιμοποίησα την λέξη ‘έχουμε’ άρα με περιλαμβάνω στους κάφρους που το κάνουν αυτό.

Αυτό που με κάνει να αναρωτιέμαι είναι που θα καταλήξει όλο αυτό. Γιατί ας πούμε το 7χρονο βαφτιστήρι μου ξέρει να δημιουργήσει ένα φάκελο και να αποθηκεύσει μια ζωγραφιά που έκανε στο paint . Πολλοί γύρω μου την ίδια στιγμή αναρωτιούνται ‘ τι είναι φάκελος? Τι είναι paint? ‘ . Μήπως βαδίζουμε σε μια εποχή που τα παιδιά ξέρουν ποιο πολλά από τους μεγάλους ? Μήπως τελικά δεν είμαστε πιο έξυπνοι από ένα δεκάχρονο?

Χαμένος μέσα σε κόσμους πλημμυρισμένους με torrents και direct downloads με rapidshare , σε μια εικονική κοινωνία με φίλους που δεν βλέπω έξω και μαθαίνω νέα τους από το status και τις φωτογραφίες τους στο facebook , αναρωτιέμαι. Μήπως ήταν καλύτερα τότε που πίναμε 6ωρους καφέδες στο ΑΡΩΜΑ? Αλλά πάλι απ΄ την άλλη γιατί ήταν καλύτερα ? Μια ολόκληρη κοινωνία μας περιμένει εκεί έξω. Και άλλη μια πιο χρωματιστή και εύκολα προσβάσιμη μέσα στο σπίτι μας .Στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε . Όχι μια από τις δύο! ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ!

Χοντρούλη μου , εσύ είσαι το μανούλι μου…….

Ναι είμαι χοντρός. Και λοιπόν? Ενοχλώ κανέναν ? Δεν σας αρέσω? Μην με κοιτάτε. Μην κάνετε σεξ μαζί μου. Μην με πλησιάζετε! Αλλά προς θεού , μην μου επαναλαμβάνετε συνεχώς την φράση ‘Έχεις παχύνει , κάτι πρέπει να κάνεις ‘ γιατί μα την παναγία μπροστά σας θα αρχίσω να τρώω ότι πιο παχυντικό βρίσκω και δεν θα σταματάω ακόμα και όταν το φυστικοβούτυρο ξεχειλίζει από τα αυτιά μου.

Κοινωνικά αποδεκτό πρότυπο στις μέρες μας ο Τεο Θεοδωρίδης . Τι κι αν παίρνει κόκα και την μοιράζει και δεξιά αριστερά ? Είναι φέτες όμως. Είναι ΘΕΟΣ. Τ’ άκουσα κι αυτό και μου σηκώθηκαν οι τρίχες της τριχωτής κοιλιάς μου!

Και όλοι έχουν την αμέσως επόμενη ατάκα έτοιμη . ‘Μα για την υγεία σου τα λέμε ‘. Μία χαρά είναι η υγεία μου . Κι ακόμα κι αν δεν ήταν δόξα να ‘χει ο Κύριος τα μυαλά μου στη θέση τους τα ‘χω και δεν θα άφηνα τα πράγματα στην τύχη τους. Αλλά όχι , όλοι για την υγεία μου ενδιαφέρονται. Σου σχολίασα εγώ καλή μου την μύτη , το στήθος , τους γοφούς , το μαλλί η το μάτι σου τ’αλιθωρο ? (που τρέχει στον κατήφορο? Δεν ξέρω γιατί αλλά τις παροιμίες πρέπει να τις ολοκληρώνω ακόμα κι αν δεν χρειάζεται! Τι είδους σύνδρομο είναι αυτό παλι?)

Ο Παβαρότι , ο Γκαντολφίνι , ο Ντέμης Ρούσος , ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και τόσοι άλλοι μια χαρά καριέρα έκαναν και κάνουν .Δεν λέω. Δεν ήταν και ο Σάκης Ρουβάς αλλά όπως και να το κάνουμε άλλο πρέσβευαν αυτοί και άλλα ο Σάκης .
Γιατί ο Ρούσος τούμπα στη EUROVISION μπορεί να μην έκανε , αλλά μια κορώνα που όλοι θα έμεναν με ανοιχτό το στόμα θα την εβγαζε για την Ελλάδα ρε γαμώτο.Χώρια που δεν θα κινδύνευε να φάει καμία σαβούρα με την τούμπα (βλέπε SAKIS στην τελετή λήξης της Ολυμπιάδας μας ) .

Τέλος στην δικτατορία των ανεγκέφαλων βασικά . Όχι μόνο των αδυνάτων αλλά και των χοντρών .Και κυρίως των χοντρών που αδυνάτισαν γιατί τα κοινωνικά πρότυπα,
το οικογενειακό και φιλικό τους περιβάλλον τους το επέβαλλαν ουσιαστικά . Ο καθένας πρέπει να αποφασίζει μόνος του για το τι θα τρώει , τι θα πίνει , τι θα ψηφιζει , τι θα βλεπει και ΑΝ θα βλεπει τηλεοραση , με ποιους θα συναναστρεφεται, και με ποιους και πόσους θα ξαπλώνει στο κρεβατι του. Ετσι θέλω και εγω να κάνω…ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ?

Μου λες πως έτσι είναι οι σχέσεις …

Κι εγώ σου λέω χωρίς εσένα δεν ζω...Σχέσεις καλές , κακές, εφήμερες , μόνιμες, όμορφες , άσχημες , δημόσιες , ιδιωτικές , εξάρτησης. …ΣΧΈΣΕΙΣ!


Παντού γύρω μας μια σχέση. Πας στην τυροπιτού της γειτονίας σου και επειδή έχετε ‘καλές σχέσεις' (όχι επειδή την έχεις κάνει πλούσια σαν γνήσιος χοντρός κοιλιόδουλος , όχι , όχι ) σου δίνει τα πιο φρέσκα , αυτά που ΜΟΛΙΣ βγήκαν απ΄ το φούρνο.

Πας στον κουρέα-μπαρμπέρη-κομμωτή σου και επειδή έχετε ΠΟΛΥ καλές σχέσεις είσαι υποχρεωμένος να απαντάς στα ίδια ηλίθια ερωτήματα του τα οποία εξυπηρετούν αφενός την αφόρητη πλήξη του και την ανάγκη επικοινωνίας με κόσμο
και αφετέρου την απεριόριστη κουτσομπολίστικη διάθεση που έχουμε όλοι κι ας μην το παραδεχόμαστε. Λες κι αν μάθει ποια είναι η βολικότερη στάση που χρησιμοποιείς στο σεξ , ή αν προτιμάς το τυρκουαζ από το βυσσινί θα αλλάξει η ζωή του.

Χτυπάει το κινητό σου και ο ξεχασμένος ξάδερφος της κουμπάρας της ξαδέλφης σου (που παρεμπιπτόντως δεν σε έχει πάρει έστω για ένα χρόνια πολλά στη γιορτή σου ) , θέλει ΣΗΜΕΡΑ 14 Αυγούστου να του βρεις μια δίκλινη ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ καμπίνα και μια θέση για αυτοκίνητο για ΑΥΡΙΟ (15 Αυγούστου για την περίπτωση που ξεχαστήκατε). Τι λες ΡΕ? Άντρα θέλω , τώρα τόνε θέλω ?(γιατί εδώ που τα λέμε, λες από μέσα σου , ΤΟΝ ΠΟΥΣΤΗ άκου εδώ τι μου ‘πε) . Που αν τον πάρω εγώ σήμερα να σου πω ότι πλημμύρισε το μπάνιο μου και σε θέλω τώρα θα μου πει ‘’Μα καλά είσαι σοβαρός ? Εδώ και τώρα? Πνίγομαι , πνίγομαι ΄΄

Αχ και don’t get me started on the κοινωνικές σχέσεις . Ξέρετε ,αυτές που σε υποχρεώνουν ,όταν πας σε εγκαίνια-βαφτίσια- γάμους – μνημόσυνα – κηδείες , να χαμογελάς χαρούμενα η θλιμμένα ανάλογα με την περίσταση σε εκατοντάδες άσχετους που αναρωτιούνται όπως και εσύ ‘Ποιος είναι αυτός πάλι, που τον ξέρω , τι θέλει απ τη ζωή μου , πρέπει πάντως να τον έχει τεράστιο ,κοίτα φούσκωμα στο παντελόνι , τι βυζαρες είναι αυτές Παναγία μου ’ κτλ. 10 δευτερόλεπτα πριν περάσουν στον επόμενο τεράστιο ή στην επόμενη βυζαρου- τσουλί-πουτανί. Γιάτι πρέπει να το υποστείς όλο αυτό? Επειδή κάποτε θα παντρευτείς –πεθάνεις –ανοίξεις μαγαζί και θα τους θες όλους αυτούς γύρω σου? ΟΚ!!!!!

Και φτάνουμε στην ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ όλων των σχέσεων . ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΣΟΥ! Αυτήν που σε κάνει να χαμογελάς σε κάθε ευκαιρία, και να κλαις με αναφιλητά όταν κάτι στραβώσει. Που σου φτιάχνει ή σου χαλάει την μέρα σου. Που σε πάει στον παράδεισο ή σε κατεβάζει στην κόλαση. Λες και δεν υπάρχει ενδιάμεσο στάδιο. Αυτή είναι η σχέση που προτιμώ. Κι ας κλαίω , κι ας γελάω , και ας μουτρώνω , κι ας μουρμουρίζω ,κι ας κάνω σαν μικρό παιδί. Γιατί εσύ είσαι εκεί όπως εγώ είμαι εδώ για να τα ζεις όλα αυτά , να μουτρώνεις , να γελάς, να κλαις, να μουρμουρίζεις , να κάνεις σαν μικρό παιδί … ΓΙΑ ΜΕΝΑ…….ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Πάμε βόλτα στα Χανιά …….

Πότε ξανά…..Ποτέ ξανά ύπνος το μεσημέρι.. Γιατί ναι μεν είναι υπέροχος αμέσως μετά την δουλεία αλλά όταν κρατήσει πάνω από 2 ώρες όπως ο χθεσινός δικός μου ,τότε ΧΙΟΥΣΤΟΝ we got a problem.

Έχει φτάσει μια τα μεσάνυχτα και μετά από πολλές απεγνωσμένες προσπάθειες να κλείσουν τα μάτια , μια διαδiκτυακή συνεύρεση με φίλους στην Αθήνα και ΠΟΛΥ φαΐ παίρνω την μεγάλη απόφαση .

Καβαλάω την Χάρλευ (δεν θέλω γέλια) , και ξεκινάω. Ο δρόμος με βγάζει κάπου εκεί στην παλιά μου γειτονία. Εκεί που έκανα τα πρώτα παιχνίδια μου με φιλαράκια που έχω να δω καιρό. Άκουσα τις φωνές , την μια από θυμωμένους γείτονες που δεν τους αφήναμε να κοιμηθούν , και την άλλη από έξαλλες μανάδες που το είχαν πάρει πλέον απόφαση ότι τα σκατόπαιδα τους θα τους αγνοούν για την υπόλοιπη ζωή τους .

Συνεχίζω κατηφορίζοντας στο πρώτο μου σχολείο . Δημοτικό. Η πρώτη μέρα. Η αμηχανία . Η μάδερ να μου σφίγγει το χέρι σαν να νοιώθει ότι έφτασε το τέλος της δικής μου αθωότητας , και εγώ το δικό της γιατί όλοι αυτοί εκεί το μόνο που θέλουν από μένα είναι να με αρπάξουν και να με ξεσκίσουν με τα σουβλερά τους δόντια.. Δεν θυμάμαι πολλά από τα μαθήματα . Αλλά θυμάμαι εσένα (ξέρεις εσύ ). Σε μια γωνία οι δύο μας , αποκομμένοι από τους υπόλοιπους να χαζογελάμε και να ονειρευόμαστε . Σίγουροι από τότε ότι θα περάσουμε πολλά χρόνια δίπλα δίπλα , στα καλά και στα κακά , όπως και έγινε.

Ο δρόμος με βγάζει στο κέντρο . Γυμνάσιο . Και ακριβώς δίπλα το περίπτερο μας . Τυχερός . Στο διάλείμμα όλοι στην ουρά του κυλικείου , και εγώ στον μπαμπά.. Θεέ μου πόσες σοκοφρέτες έχω φάει στη ζωή μου! Ένα χαμόγελο ,ένα ‘ άντε τρέχα , θα πάρεις απουσία ,θα τα πούμε το βράδυ σπίτι’’ , και βουρ στο σχολείο . Όχι πάντα για μάθημα …..

Τότε , όπως και τώρα κατηφορίζαμε σιγά σιγά προς τα Δυο Λουξ . Τρέντυ του παρελθόντος , καλτ του σήμερα , αλλά πάντα υπέροχα. Ένα στενό γεμάτο χρώματα σαν σκηνικό παράστασης .Παρατάω την Βιράγκο (είπα δεν θέλω γέλια ) και αρχίζω να περπατάω στα στενά της παλιάς πόλης . Ψιλοβρέχει και κάπου εκεί στα στενά της Συναγωγής και του Ταμαμ ξεπροβάλουν μπροστά μου φαντάσματα άλλων εποχών. Ενετοί με τα στολισμένα άλογα τους και τις βαριές πανοπλίες τους με προσπερνούν ενώ φτάνω στον λόφο δίπλα στο σχολείο της ‘Βασίλισσας’. Κάθομαι και αγναντεύω την Τριμάρτυρη , την Αγορά , τα Ταμπακαρία , το Σοδυ . Σκέφτομαι πόσα μου λείπουν από τα Χανιά όταν λείπω από δω . Εικόνες , μυρωδιές και γεύσεις.

Εικόνες. Η κομμένη ανάσα όταν κατηφορίζοντας από το Μελτέμι ξεπροβάλει ξαφνικά μπροστά σου το παλιό λιμάνι , το Κουμ καπί και η Χαλέπα , η θέα από τους Τάφους των Βενιζέλων. Η οδός Νεάρχου με τα νεοκλασικά της , η καλύτερη δυνατή υποδοχή σε μια πόλη ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ όμορφη.

Μυρωδιές . Βαθιά ανάσα στα Μεσκλά , στην βρύση δίπλα στην εκκλησία , στο Θέρισο μέσα στα δέντρα , στο κεδρόδασος δίπλα στην θάλασσα . Σαν ξαφνικά να πλημμυρίζεις με μυρωδιές και αρώματα που σε κάνουν απλά να χαμογελάς.


Και γεύσεις .Πόσες γεύσεις . Ζουμερό στις Νύμφες .Λεμονόπιτα στην Κουκουβάγια. Τζαμάικα και τρούφες καρύδας στο Μοντέρνο . Λουκουμάδες και γαλλικές τρούφες στον Κρόνο. Κρέπα στην Ρωξάνη .Μπουγάτσα από παντού .Πίτα γύρο στην Όαση. Λουκάνικα στον Αποκορωνιότη .Μακαρονάδα με κιμά στο Ταμαμ. Μπριζόλες στην Δεξαμενή .Σύγκλινα , πατάτες τηγανητές και καπνιστή μπριζόλα στη Σοφία στα Ασκίφου. Σουβλάκια στην κυρά Χρυσούλα στο Νιο Χωρίο.

Καταλήγω στο σπίτι μου .Στο καταφύγιο μου. Αράζω στο μπαλκόνι , αγναντεύοντας τα χιονισμένα βουνά .Και θυμάμαι ένα άλλο βράδυ , που αραχτοί στις Νύμφες αγναντεύοντας και πάλι κοίταξα τον Νικόλα και του είπα : ‘ Φίλε , ζούμε στην ομορφότερη πόλη του κόσμου ΄

Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι η πόλη μου . Η ομορφότερη του κόσμου. Για μένα. ΚΙ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ!

Πιασε με….

Πήρα το χαρτί , άρχισα τα λόγια. .Τι να γράψεις τι….Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου για να γράψω σήμερα. Πάλεψα πολύ να το αποφασίσω. Βρήκα το κουράγιο , ήρθε η στιγμή.

Ξύπνησα ως συνήθως από τηλεφώνημα αναίσθητης συναδέλφου που ήθελε να συζητήσουμε….:Αλήθεια τι συζητήσαμε? Ούτε θυμάμαι. Ένα από αυτά τα άνευ λόγου τηλεφωνήματα που έχω ξαναπεριγράψει. Να χεί χάρη (ξέρει αυτή , που την αγαπώ πολύ).

Και η συνέχεια απλή , καθημερινή. Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Για να με ρωτήσει διάφορα , για να μου πει ΚΑΙ αυτή μα πως μπορείς και κοιμάσαι τέτοια ώρα ?. ΜΑΝΑ !!!!ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΦΥΓΑ ΚΑΙ ΜΕΝΩ ΜΟΝΟΣ…ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΩ ΟΤΙ ΩΡΑ ΜΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ! Χεχε!

Και μετά Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ. Θεέ μου ,.έφτασα τα 35 και μιλάω στο τηλέφωνο με την κουμπάρα. Παίζω τις κουμπάρες στα 35 μου .Γιατί να μην μπορώ να αναφέρομαι στην Λίτσα την φίλη μου και όχι την κουμπάρα μου για να καταλάβουν οι υπόλοιποι?

Και μετάααααα….ααααχχχχχ το μετά κι αν είναι για σχολιασμό ..Νοικοκυρούλα χαρωπή (και πάλι στα 35 μου ) , να φτιάχνω κέικ. Πεδίο μάχης η κουζίνα. Αλεύρια , αυγά ,γάλατα όλα σε ένα μπωλ…και πολλά από αυτά έξω από αυτό. 10 λεπτά παρασκευή…Σαράντα πέντε λεπτά καθάρισμα. Δεν έφτιαχνα μουσακά καλυτέρα. Τον ίδιο χρόνο θα μου παιρνε.

Και ενώ το κεικ ομολογουμενως μυρίζει υπέροχα , εγώ αναρωτιέμαι. Εργένης στα 35. Καλό ή κακό? Χμ…..Έχει άραγε σημασία? Φαντάζομαι εμένα την ώρα που καθαρίζω το σπίτι , κάνω δουλειές γενικά , φτιάχνω το κέικ, και βλέποντας με καθισμένος στον καναπέ απέναντι μου χαζογελάω. Και σκέφτομαι. . Εγώ . Ναι εγώ δύο μέτρα μαντράχαλος απολαμβάνω κάθε μου στιγμή , σαν να είμαι μικρό παιδί ,και όχι τριάντα πέντε. Το πρώτο μου κέικ, το παιχνίδι με την κουμπάρα , η μαμά που μου κάνει παρατηρήσεις. Σαν να μαι παιδί Κι όμως μεγάλωσα.

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ!

Που να βρω ενα φιλαρακι......

Σημαντικό. Ίσως το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή ενός ανθρώπου. Οι φίλοι. Έστω και αν κάποιες φορές διαχωρίζονται σε καλούς και λιγότερο καλούς, οι φίλοι είναι εκεί. Ενεργοί και αγαπημένοι.

Είναι δίπλα σου όταν το χαμόγελο σου φτάνει μέχρι τ’ αυτιά επειδή ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα , και ας είναι Παναθηναϊκοί και κράζουν για τις παράγκες του ελληνικού πρωταθλήματος. Και είναι χαρούμενοι με την χαρά σου.

Είναι δίπλα σου όταν τα μάτια σου λάμπουν μιλώντας για την αγάπη σου που σε έχει συνεπάρει και δεν μπορείς να σταματήσεις να μιλάς γι’ αυτήν .Και λάμπουν και τα δικά τους μάτια που σε βλέπουν ενθουσιασμένο.

Είναι εκεί όταν η λάμψη χαθεί ,και εσύ απειλείς την μια ότι θα πας να την σπάσεις στο ξύλο, την άλλη ότι θα την πάρεις τηλέφωνο να της δείξεις πόσο την αγαπάς και ταυτόχρονα ότι θα πέσεις από το μπαλκόνι . Και απαιτείς να στην φέρουν εκεί για να τα κάνεις όλα μαζί .(πράγμα δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο!). Είναι εκεί και μέσα τους γελάνε με το πόσο γελοίος καταντά ο ερωτάς όταν χαθεί ,αλλά έχοντας καθαρό μυαλό στέκονται δίπλα σου , συμφωνούν σε όλα και απλά κάνουν το σωστό .Σε συνεφέρουν.

Είναι μαζί σου στις σημαντικότερες μέρες της ζωής σου. Χαρούμενοι που προχωράς και ας ζορίζεσαι. Είναι παρόντες τις δυσκολότερες στιγμές της ζωής σου. Όταν κάποιος χάνεται, όταν εσύ ίσως χάνεσαι ταυτόχρονα ανήμπορος να καταλάβεις τι συμβαίνει .Όχι για να σε παρηγορήσουν . Ενδόμυχα αισθάνονται ότι κάποιος πρέπει εκείνη την στιγμή να συμπληρώσει ένα κενό. Και με ένα περίεργο , μαγικό τρόπο τα καταφέρνουν.

Αγαπώ τους φίλους μου. Και κάνω τα ίδια γιαυτούς. Λέω ναι στα παράλογα, είμαι εκεί όποτε με θέλουν και δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή στην μέρα μου από το να κάνω ένα φίλο να χαμογελάσει μέχρι τα αυτιά , ή να ξεκαρδιστεί μεγαλόφωνα στο τηλέφωνο κι ας είναι μακριά.

ΗΕΥ , ψιτ , εσείς ..εσείς κοντά ,και εσείς μακριά…εσείς που είδα χθες και εσείς που είδα πριν 8 μήνες…ξέρετε ποιοι είστε…ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!!!!!!!

AX MONAΞΙΑ ΜΟΥ……

Και ξάφνου σήμερα το πρωί ξύπνησα με ένα τραγούδι να τριγυρνάει στο μυαλό μου που ποτέ δεν περίμενα. ‘Αχ μοναξιά μου, αχ μοναξιά μου εσύ μ' ακούς και δε μιλάς ,ποτέ σου κόντρα δε μου πας ,είναι στιγμές που σε μισώ που μ' αγαπάς’.

Μοναξιά. Το συναίσθημα της εγκατάλειψης από τους άλλους. Έτσι λέει το online λεξικό που μόλις τσέκαρα. Εγκατάλειψη. Πολύ τραγικό ακούγεται. Εγκατάλειψη.

Πάντα νόμιζα ότι η μοναξιά είναι προσωπικό θέμα του καθενός . Αυτός ο ορισμός μου γκρέμισε μόλις την εικόνα που είχα μέχρι σήμερα . Ο καθένας λοιπόν που επιλέγει κάποιες φορές την δική του , έχει απλά εγκαταλείψει τον εαυτό του?

Πόσα έχουν γραφτεί…και πως τολμάω εγώ να ξεκινάω να γράφω για αυτήν. Αυτήν , που ώρες και φορές αισθανόμαστε κι ας υπάρχουν εκατοντάδες γύρω μας. Αυτήν που νοιώθουμε όταν σε καταστάσεις που ίσως θα έπρεπε να υποστηριχθούμε , μένουμε ξεκρέμαστοι να αντιμετωπίσουμε γιατί απλά κάποιοι , ζώντας την αβάσταχτη δική τους μοναξιά, επιλέγουν να μείνουν αμέτοχοι .

Είναι ωραίο να είσαι μόνος από επιλογή. Και σίγουρο ότι είναι καλύτερο από το να είσαι με κάποιους που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό. Πόσοι όμως έχουν την αντοχή να το κάνουν . Να αντιμετωπίσουν τους χαρακτηρισμούς του τύπου ‘απόμακρος , ξενέρωτος , μοναχικός ’ , χωρίς να τους ενοχλεί , και σίγουρα προτιμώντας το από το να κάνουν πράγματα που δεν τους εκφράζουν ούτε στο ελάχιστο.

Πάντως εγώ δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος. Και νομίζω δεν πρόκειται να αισθανθώ. Γιατί έχω κάνει την προσωπική επιλογή να έχω μαζί μου ένα δεύτερο ‘’άτομο’’ . Τον εαυτό μου. Σχιζοφρενής ? Γιατί όχι .Σίγουρα καλύτερα από μόνος. Εγώ και ο εαυτός μου περνάμε τέλεια . Κάνει ότι κι αν του ζητήσω αν και κάποιες φορές ενεργεί αυτοβούλως. Μπορεί να τον κρύβω κάποιες φορές , μπορεί να τον προφυλάσσω φοβούμενος ότι μπορεί να φθαρεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν τον χάσω ΚΑΙ αυτόν … απλά δεν θα είμαι πια ΕΓΩ.

Ναι ,εχω θεμα με το τηλεφωνο.......

Οφειλω να το παραδεχτω. Ειμαι περιεργος ανθρωπος. Ειμαι απ'αυτους που μπορει να τους πατησεις κατω , να τους κλωτσησεις στο στομαχι , να τους βρισεις τα ιερα και τα οσια και να μην αντιδρασω.Αλλα να κανω εκρηξη με το πιο μικρο , απλο, ασημαντο πραγματακι.

Οπως για παραδειγμα το τηλεφωνο.Ωρες ατελειωτες μπορει να κρεμομαι πανω του, και να μιλαω , να γελαω ή απλα να ανασαινω.....Υπαρχουν ομως αυτες οι ρημαδες οι 6 ωρες της ημέρας που ΑΠΛΑ δεν το αντεχω.

06:00 με 12:00. Οι ωρες που οταν το τηλεφωνο χτυπησει ευχομαι να μην ειχε ανακαλυφθει.Να ηταν κουφος ο κυριος Εντισον και να μην του χε περασει ποτε η ιδεα απο το μυαλο.Και καλα να μην ηταν κουφος , αλλα τοσοι πολεμοι εχουν γινει σε αυτη τη ρημαδοχωρα του...Ενα δυο αυτακια δεν μπορουσε να τα ειχε χασει σε μια μαχη?

Και ολοι σου την εχουν ετοιμη την δικαιολογια.ΜΑ ειναι 11 το πρωι.Ποιος φυσιολογικος ανθρωπος κοιμαται ακομα στις 11 το πρωι?ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ,ΕΓΩ!!!!!Σε νοιαζει εσενα καλη μου τι ωρα θελω εγω να ξυπνησω? Με ρωτησες εμενα τι ωρα κοιμαμαι το βραδυ?Επειδη εσυ εχεις φτιαξει την ΤΕΛΕΙΑ οικογενεια σου και ξυπνας απο τις 7 το πρωι να ετοιμασεις τα παιδια σου για το σχολειο (ενω απο μεσα σου καταριεσαι την ωρα και την στιγμη που αποφασισες να φτιαξεις την ΤΕΛΕΙΑ οικογενεια σου), πρεπει να ξεσπασεις πανω μου?

Και ποτε θα βρεθουμε , και εχεις χαθει, και τι ωρα φευγει το πλοιο, και απο που κατουρανε οι μυγες , και γιατι το φιδι σερνεται και ο αετος πεταει? Ολα πριν τις 12 πρεπει να τα συζητησουμε ? Μετα δεν γίνεται? Και ποιος ειμαι εγω που θα γεμιζω τις ωρες αφορητης πληξης σου μιλωντας σου στο τηλεφωνο στις 10 το πρωι? Σε πηρα εγω ποτε στις 4 το πρωι που θελω να μιλησω με καποιον ή θελω να ρωτησω για τον τραπεζιτικο μου λογαριασμο?

Γιατι στον δικο μου υπεροχο φανταστικο κόσμο , ποιος φυσιολογικος ανθρωπος κοιμαται πριν τις 4 το πρωι? Η νυχτα. Τοσο ομορφοτερη απο την μερα. Μπορει ο φωτισμος να τρεμοπαιζει και να μην ειναι σταθερος σαν τον ηλιο , αλλα αυτη ειναι η μαγεια.Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ. Παρατηρω τα φωτα της πολης απο το μπαλκονι του σπιτιου μου και δεν ειναι ποτε τα ιδια.Το πρωι ειναι ολα φωτεινοτερα ναι.Αλλα στασιμα .Ιδια. ΣΑΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Ε ,οχι λοιπον , εγω θελω νυχτα, διαφορετικοτητα , φωτα να τρεμοπαιζουν γυρω μου και καλα κρυμμενα μυστικα...στο σκοταδι.

Κι ας μην ειμαι φυσιολογικος.Μου επιτρεπετε να κοιμαμαι την μερα και να ζω την νυχτα μου ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ?

ΠΟΤΕ ?????

Δευτέρα .Μια απλή , καθημερινή Δευτέρα. Σαν όλες τις Δευτέρες του κόσμου . Και σαν κάθε απλή μέρα του κόσμου, έχουμε 10 λεπτά βροχή , 10 λεπτά ηλιοφάνεια και δέκα λεπτά συννεφιά , έτσι , για να σπάσει η μονοτονία βρε αδερφέ.

Μόνο στην Ελλάδα αυτό . 7 του Φλεβάρη , 25 βαθμοί κελσίου μες στη νύχτα. Και οι γκόμενες της πόλης σε απόλυτο πανικό . Θεέ μου , που είναι καταχωνιασμένα τα καλοκαιρινά? Παναγίτσα μου πότε θα προλάβω να κάνω κερί , χαλάουα , ξυράφι και ότι άλλο έχουν σκαρφιστεί διάφοροι για να αποφεύγεται η θαμνώδης κατάσταση που επικρατεί στο γυναικείο κορμί το χειμώνα.

Και το πρωί ….Άλλα ντ’ άλλα τα μεγάλα , της Παρασκευής το γάλα. Και νάσου πάλι τα χειμωνιάτικα ,και οι κατάρες για την τύχη τους τη ρημάδα , που άδικα τράβηξαν το μαρτύριο του ΄‘ξεχορταριάσματος’’ . Τι να πεις…Δεν υπάρχει ελπίς .

Και εγώ εδώ . Να κοιτάω την κούπα με τους Νεάντερταλ κυνηγούς , που ξάφνου ζωντανεύουν και αρχίζουν να τρέχουν πίσω από τα θηράματα τους .Σε μια άλλη εποχή. Που ο Φλεβάρης σήμαινε αγκαλιές γύρω από μια φωτιά , γιατί ΤΟΤΕ , πριν τα κάνουμε όλα μπάχαλο έκανε κρύο τον Φλεβάρη . ΤΟΤΕ που οι αγκαλιές δεν λογάριαζαν τρίχες , ρυτίδες και κυτταρίτιδα , αλλά λάμψη στα μάτια και ένα χαμόγελο ευτυχίας για μια ακόμα μέρα που πέρασε και όλα πήγαν καλά.

Κι αναρωτιέμαι…..Αν όχι καλύτερα ΤΟΤΕ ……….ΠΟΤΕ ????