Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Όμορφη πόλη…..


Πρώτη μέρα σήμερα με την νέα ώρα . Και επιτέλους ξυπνάμε στις 7 και δεν είναι νύχτα. Κάθομαι στο γραφείο και λοξά αριστερά μου ανάμεσα σε κλαδιά γεμάτα με καταπράσινα φύλλα ,και ας είναι φθινόπωρο , ξεχωρίζω ένα μιναρέ . Σε συνδυασμό με τον μουντό καιρό δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο παρά το ταξίδι μου στην Κωνσταντινούπολη που μόλις τελείωσε.

Η Πόλη . Μια χαμένη πατρίδα που έχει τα σημάδια του Ελληνισμού νωπά και έκδηλα. Που περνοδιαβαίνοντας τα στενοσόκακα της σου φαίνονται γνώριμα , οικεία. Μια πόλη 15 σχεδόν εκατομμυρίων κατοίκων που σφύζει από ζωή όλες τις ώρες.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Ατατούρκ αρχίσαμε να παίρνουμε μια ιδέα για το πόσο εθνικιστές είναι οι Τούρκοι . Και όλο αυτό ενισχύθηκε κατά την διαδρομή μας προς το κέντρο. Σημαίες σε όλα τα μεγέθη ΠΑΝΤΟΥ και σε συχνότητα που εμείς δεν βλέπουμε στους δρόμους ούτε στις εθνικές εορτές .

Το ξενοδοχείο μας , επιλεγμένο προσεκτικά δίπλα στην Πλατεία Ταξίμ , στο κέντρο της πόλης , και μόλις 20 μέτρα από την οδό Ιστικλάλ . Τον εμπορικότερο δρόμο της ,που σε κάνει να αναρωτιέσαι : ‘ Μα είναι δυνατόν να υπάρχει ΤΟΣΟΣ πολύς κόσμος μαζεμένος σε ένα σημείο ; ‘ . Και μιλάμε για ένα δρόμο χιλιομέτρων , μπροστά στον οποίο η δική μας αντίστοιχη Ερμού φαντάζει παράδρομος. Πολυκαταστήματα , εστιατόρια , ζαχαροπλαστεία ,μπαρ , καφέ και κλάμπ, σε ένα συνδυασμό μοντέρνου και παραδοσιακού που δεν σε ξενίζει ακόμα. Εκεί προσέχουμε την πρώτη λεπτομέρεια που μας κάνει να κοντοσταθούμε. Ακριβώς πάνω από την φωτεινή ταμπέλα των STARBUCKS , ίσα που ξεχωρίζει η παμπάλαια ζωγραφισμένη επιγραφή ‘ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ’’ ,σημάδι μιας εποχής που έσβησε.

Δεν είμαι εθνικιστής. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό που είναι οι Τούρκοι . Το ωραιότερο κτίριο της Ιστικλάλ όμως ΕΙΝΑΙ το ελληνικό προξενείο. Και εκεί παραδίπλα , το ωραιότερο προφιτερόλ της Πόλης . Στο ΙΝCI , φρέσκο ,ζουμερό και λαχταριστό , αρκετό για να σου προκαλέσει σιελόρροια και μόνο στη σκέψη . Παρακάτω σε ένα στενό που είχε άρωμα Εξαρχείων , οι γνωστοί ελληνάρες είχαν γράψει σε τοίχο ένα μεγαλοπρεπέστατο ‘Μπάτσοι , γουρούνια , δολοφόνοι’ , έτσι για να δείχνουμε παντού πόσο κάφροι μπορεί να είμαστε. Και θυμήθηκα το αμίμητο ‘ Σάκης από Πετράλωνα ‘ που κάποτε γράφτηκε πάνω στο Κολοσσαίο με σπρέι .Χαμογέλασα και συνέχισα να πίνω το τσάι μου , που για τους τούρκους είναι ο αντίστοιχος δικός μας καφές. Το εθνικό τους ρόφημα.

Φτάνοντας στην Αγια Σοφια ένοιωσα την πρώτη ανατριχίλα να διαπερνά το κορμί μου. Η θέα του μεγαλοπρεπούς κτιρίου με έκανε να αισθανθώ υπερήφανος για την καταγωγή μου , και παρόλα αυτά δεν ένοιωσα την οργή που κάποιοι περιγράφουν ότι αισθάνονται βλέποντας μια εκκλησία που έχει μετατραπεί σε τζαμί . Και αυτό γιατί δεν άφησα τον εαυτό μου να νοιώσει τίποτε άλλο παρά θαυμασμό για έναν χώρο που στο μυαλό μου αντιμετωπίστηκε σαν ένα μουσείο ιστορίας . Μιας ιστορίας που όσο κι αν μας έχει πονέσει ως λαό , δεν μπορεί παρά να μας κάνει υπερήφανους με την ομορφιά , την αρμονία και τα κύματα που εκπέμπει ο χώρος.

Απέναντι ακριβώς το Μπλε Τζαμί , χώρος λατρείας και μια προσπάθεια να ξεπεραστεί το μεγαλείο της Άγιας Σοφιάς. Και είναι επίσης εντυπωσιακό. Αλλά αυτό που λείπει είναι η μαγεία και η ιστορία που περιέγραψα παραπάνω. Προχωρώντας φτάσαμε στο Υδραγωγείο , το οποίο κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα με την ομορφιά και την συμμετρία του. Μείναμε για ώρα στο κεφαλόσκαλο να το παρακολουθούμε από ψηλά , χαμηλά φωτισμένο , με μια περίεργη ησυχία να επικρατεί παντού .Σαν να χαν μείνει όλοι άφωνοι σαν και εμάς από το θέαμα.

Ανηφορίζοντας αργά προς το Τοπ Καπί , μεταφερθήκαμε σε άλλες εποχές. Σουλτάνοι , σκλάβοι , χαρέμια και ευνούχοι ,θησαυροί ανεκτίμητης αξίας και μια θέα στο Βόσπορο που σε κάνει να χάνεσαι , να φεύγεις. Τον Βόσπορο που αργότερα διασχίσαμε με ένα καραβάκι , στην ομορφότερη μέχρι σήμερα τέτοιου τύπου βόλτα της ζωής μου.

Φύγαμε από την Πόλη , χωρίς να νοιώσουμε λύπη .Και το ομολογήσαμε όλοι. Δεν λυπηθήκαμε γιατί ΞΕΡΑΜΕ ότι θα επιστρέψουμε. Γιατί ΑΥΤΗ η συγκεκριμένη πόλη , σε κρατάει δεμένο από την πρώτη φορά που την αντικρίζεις. Σε μαγεύει και σε ξελογιάζει , σαν μια χανούμισσα που σε τυλίγει με το πέπλο της και σε κρατάει αιχμάλωτο, δέσμιο εκεί . Σαν να ναι η πόλη σου …..κι ότι κι αν λένε οι χάρτες και τα σύνορα ,είναι Η ΠΟΛΗ ΜΑΣ!

4 σχόλια:

  1. Κατά καιρούς έχω ακούσει διάφορες περιγραφές από ταξίδια στην Πόλη, η δική σου όμως με ξεσήκωσε κυριολεκτικά! Νιώθω ότι πρέπει οπωσδήποτε να νιώσω κι εγώ αυτά τα συναισθήματα απέναντι σ αυτές τις εικόνες! Ευχαριστώ για το (...νοερό προς το παρόν)
    ταξίδι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να σαι καλα ελενη...και να πας γρηγορα γρηγορα γρηγορα.....

    ενδεικτικα η ολυμπιακη εχει προσφορα 65 ευρω αλερετουρ αυτες τις μερες! Για να ξεσηκωθεις λιγακι παραπανω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολυ παραστατική η αφήγηση και η γενική τοποθέτηση.... Αλήθεια η ψυχή σου σε πιάνει όταν βρίσκεσαι σε αυτήν την ΠΟΛΗ, το σταυροδρόμι της Δύσης με την Ανατολή και δεν μπορείς παρά να σκέφτεσαι..... Τι χάσαμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ετσι ειναι ...αυτη η πολη ειναι μαγικη ...τοσες μυρωδιες και τοσα χρωματα που εναλλασονται σαν εργο τεχνης που δεν εχει μπει ανθρωπινο χερι..η μονη μαυρη κυλιδα απατεωνιστικες συμεπριφορες ντοπιων ...που σε θεωρουν ερμαιο στα χερια τους.Ολα τα υπολοιπα μαγευτικα ...η αισθηση της ανατολης σε κανει πρωταγωνιστη σε ενα χρυσοπικλιτο παραμυθι...με σουλτανους ..χαρεμια ...ζαφειρια ,ρουμπινια και ενα σωρο πολυχρωμους πολιτιμους λιθους...περιμενοντας την εκπληρωση των ευχων σου απο το λυχναρι του αλαντιν...και που ξερεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή