Πάμε βόλτα στα Χανιά …….

Πότε ξανά…..Ποτέ ξανά ύπνος το μεσημέρι.. Γιατί ναι μεν είναι υπέροχος αμέσως μετά την δουλεία αλλά όταν κρατήσει πάνω από 2 ώρες όπως ο χθεσινός δικός μου ,τότε ΧΙΟΥΣΤΟΝ we got a problem.

Έχει φτάσει μια τα μεσάνυχτα και μετά από πολλές απεγνωσμένες προσπάθειες να κλείσουν τα μάτια , μια διαδiκτυακή συνεύρεση με φίλους στην Αθήνα και ΠΟΛΥ φαΐ παίρνω την μεγάλη απόφαση .

Καβαλάω την Χάρλευ (δεν θέλω γέλια) , και ξεκινάω. Ο δρόμος με βγάζει κάπου εκεί στην παλιά μου γειτονία. Εκεί που έκανα τα πρώτα παιχνίδια μου με φιλαράκια που έχω να δω καιρό. Άκουσα τις φωνές , την μια από θυμωμένους γείτονες που δεν τους αφήναμε να κοιμηθούν , και την άλλη από έξαλλες μανάδες που το είχαν πάρει πλέον απόφαση ότι τα σκατόπαιδα τους θα τους αγνοούν για την υπόλοιπη ζωή τους .

Συνεχίζω κατηφορίζοντας στο πρώτο μου σχολείο . Δημοτικό. Η πρώτη μέρα. Η αμηχανία . Η μάδερ να μου σφίγγει το χέρι σαν να νοιώθει ότι έφτασε το τέλος της δικής μου αθωότητας , και εγώ το δικό της γιατί όλοι αυτοί εκεί το μόνο που θέλουν από μένα είναι να με αρπάξουν και να με ξεσκίσουν με τα σουβλερά τους δόντια.. Δεν θυμάμαι πολλά από τα μαθήματα . Αλλά θυμάμαι εσένα (ξέρεις εσύ ). Σε μια γωνία οι δύο μας , αποκομμένοι από τους υπόλοιπους να χαζογελάμε και να ονειρευόμαστε . Σίγουροι από τότε ότι θα περάσουμε πολλά χρόνια δίπλα δίπλα , στα καλά και στα κακά , όπως και έγινε.

Ο δρόμος με βγάζει στο κέντρο . Γυμνάσιο . Και ακριβώς δίπλα το περίπτερο μας . Τυχερός . Στο διάλείμμα όλοι στην ουρά του κυλικείου , και εγώ στον μπαμπά.. Θεέ μου πόσες σοκοφρέτες έχω φάει στη ζωή μου! Ένα χαμόγελο ,ένα ‘ άντε τρέχα , θα πάρεις απουσία ,θα τα πούμε το βράδυ σπίτι’’ , και βουρ στο σχολείο . Όχι πάντα για μάθημα …..

Τότε , όπως και τώρα κατηφορίζαμε σιγά σιγά προς τα Δυο Λουξ . Τρέντυ του παρελθόντος , καλτ του σήμερα , αλλά πάντα υπέροχα. Ένα στενό γεμάτο χρώματα σαν σκηνικό παράστασης .Παρατάω την Βιράγκο (είπα δεν θέλω γέλια ) και αρχίζω να περπατάω στα στενά της παλιάς πόλης . Ψιλοβρέχει και κάπου εκεί στα στενά της Συναγωγής και του Ταμαμ ξεπροβάλουν μπροστά μου φαντάσματα άλλων εποχών. Ενετοί με τα στολισμένα άλογα τους και τις βαριές πανοπλίες τους με προσπερνούν ενώ φτάνω στον λόφο δίπλα στο σχολείο της ‘Βασίλισσας’. Κάθομαι και αγναντεύω την Τριμάρτυρη , την Αγορά , τα Ταμπακαρία , το Σοδυ . Σκέφτομαι πόσα μου λείπουν από τα Χανιά όταν λείπω από δω . Εικόνες , μυρωδιές και γεύσεις.

Εικόνες. Η κομμένη ανάσα όταν κατηφορίζοντας από το Μελτέμι ξεπροβάλει ξαφνικά μπροστά σου το παλιό λιμάνι , το Κουμ καπί και η Χαλέπα , η θέα από τους Τάφους των Βενιζέλων. Η οδός Νεάρχου με τα νεοκλασικά της , η καλύτερη δυνατή υποδοχή σε μια πόλη ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ όμορφη.

Μυρωδιές . Βαθιά ανάσα στα Μεσκλά , στην βρύση δίπλα στην εκκλησία , στο Θέρισο μέσα στα δέντρα , στο κεδρόδασος δίπλα στην θάλασσα . Σαν ξαφνικά να πλημμυρίζεις με μυρωδιές και αρώματα που σε κάνουν απλά να χαμογελάς.


Και γεύσεις .Πόσες γεύσεις . Ζουμερό στις Νύμφες .Λεμονόπιτα στην Κουκουβάγια. Τζαμάικα και τρούφες καρύδας στο Μοντέρνο . Λουκουμάδες και γαλλικές τρούφες στον Κρόνο. Κρέπα στην Ρωξάνη .Μπουγάτσα από παντού .Πίτα γύρο στην Όαση. Λουκάνικα στον Αποκορωνιότη .Μακαρονάδα με κιμά στο Ταμαμ. Μπριζόλες στην Δεξαμενή .Σύγκλινα , πατάτες τηγανητές και καπνιστή μπριζόλα στη Σοφία στα Ασκίφου. Σουβλάκια στην κυρά Χρυσούλα στο Νιο Χωρίο.

Καταλήγω στο σπίτι μου .Στο καταφύγιο μου. Αράζω στο μπαλκόνι , αγναντεύοντας τα χιονισμένα βουνά .Και θυμάμαι ένα άλλο βράδυ , που αραχτοί στις Νύμφες αγναντεύοντας και πάλι κοίταξα τον Νικόλα και του είπα : ‘ Φίλε , ζούμε στην ομορφότερη πόλη του κόσμου ΄

Γιατί όπως και να το κάνουμε είναι η πόλη μου . Η ομορφότερη του κόσμου. Για μένα. ΚΙ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ!