Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Πιασε με….

Πήρα το χαρτί , άρχισα τα λόγια. .Τι να γράψεις τι….Πέρασαν πολλά από το μυαλό μου για να γράψω σήμερα. Πάλεψα πολύ να το αποφασίσω. Βρήκα το κουράγιο , ήρθε η στιγμή.

Ξύπνησα ως συνήθως από τηλεφώνημα αναίσθητης συναδέλφου που ήθελε να συζητήσουμε….:Αλήθεια τι συζητήσαμε? Ούτε θυμάμαι. Ένα από αυτά τα άνευ λόγου τηλεφωνήματα που έχω ξαναπεριγράψει. Να χεί χάρη (ξέρει αυτή , που την αγαπώ πολύ).

Και η συνέχεια απλή , καθημερινή. Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Για να με ρωτήσει διάφορα , για να μου πει ΚΑΙ αυτή μα πως μπορείς και κοιμάσαι τέτοια ώρα ?. ΜΑΝΑ !!!!ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΦΥΓΑ ΚΑΙ ΜΕΝΩ ΜΟΝΟΣ…ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΩ ΟΤΙ ΩΡΑ ΜΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ! Χεχε!

Και μετά Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ. Θεέ μου ,.έφτασα τα 35 και μιλάω στο τηλέφωνο με την κουμπάρα. Παίζω τις κουμπάρες στα 35 μου .Γιατί να μην μπορώ να αναφέρομαι στην Λίτσα την φίλη μου και όχι την κουμπάρα μου για να καταλάβουν οι υπόλοιποι?

Και μετάααααα….ααααχχχχχ το μετά κι αν είναι για σχολιασμό ..Νοικοκυρούλα χαρωπή (και πάλι στα 35 μου ) , να φτιάχνω κέικ. Πεδίο μάχης η κουζίνα. Αλεύρια , αυγά ,γάλατα όλα σε ένα μπωλ…και πολλά από αυτά έξω από αυτό. 10 λεπτά παρασκευή…Σαράντα πέντε λεπτά καθάρισμα. Δεν έφτιαχνα μουσακά καλυτέρα. Τον ίδιο χρόνο θα μου παιρνε.

Και ενώ το κεικ ομολογουμενως μυρίζει υπέροχα , εγώ αναρωτιέμαι. Εργένης στα 35. Καλό ή κακό? Χμ…..Έχει άραγε σημασία? Φαντάζομαι εμένα την ώρα που καθαρίζω το σπίτι , κάνω δουλειές γενικά , φτιάχνω το κέικ, και βλέποντας με καθισμένος στον καναπέ απέναντι μου χαζογελάω. Και σκέφτομαι. . Εγώ . Ναι εγώ δύο μέτρα μαντράχαλος απολαμβάνω κάθε μου στιγμή , σαν να είμαι μικρό παιδί ,και όχι τριάντα πέντε. Το πρώτο μου κέικ, το παιχνίδι με την κουμπάρα , η μαμά που μου κάνει παρατηρήσεις. Σαν να μαι παιδί Κι όμως μεγάλωσα.

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ!

1 σχόλιο: